توصيف دوران ظهور در كلام اميرالمؤمنين علی (ع) به امام حسن (ع)
بسم الله الرحمن الرحیم
یک روز امیرالمؤمنین علی (ع) به من فرمود: ای حسن! چه حالی خواهی داشت در آن موقعی که پدر خود را کشته بنگری؟ چه حالی خواهی داشت در آن هنگامی که بنی‌امیه متصدی امر خلافت شوند و امیر آنان شخصی است که گلوی او و روده هایش گشاده می‌باشند، وی می‌خورد ولی سیر نمی شود؛ در حالی می‌میرد که در آسمان یاوری و در زمین پوزش‌پذیری نخواهد داشت. او بر شرق و غرب مستولی خواهد شد. بندگان در مقابل وی ذلیل می‌شوند و سلطنت او طولانی خواهد شد. وی بدعت و گمراهیهایی به یادگار می‌گذارد، حق و سنت پیامبر اسلام (ص) را پایمال می‌نماید.
معاویه مال خدا را به دوستداران خویشتن تقسیم می‌کند، و افرادی را که سزاوار آنند از آن ممنوع می‌نماید. مؤمن در زمان سلطنت معاویه ذلیل، و فاسق تقویت خواهد شد. معاویه مال خود را به یاران خویشتن می‌دهد، بندگان خدا را غلام و کنیز زر خرید قرار خواهد داد. در زمان سلطنت وی حق از بین می‌رود و باطل ظاهر میشود، مردمان نیکوکار مورد لعن قرار می‌گیرند، هر کس با او درباره حق دشمنی کند کشته خواهد شد، هر کسی که راجع به تقویت باطل با وی دوستی نماید جایزه خواهد گرفت.
امیرالمؤمنین (ع) در ادامۀ صحبت با فرزندشان امام حسن (ع) می‌فرماید: روزگار بدین منوال خواهد بود تا اینکه خداوند مردی را در آخرالزمان، که روزگاری است سخت، مبعوث می‌نماید و او را به وسیله ملائکه خود تأیید می‌کند؛ انصار و یاران وی را نگاهداری می‌نماید؛ او را به وسیله آیات و معجزات خود نصرت می‌دهد؛ وی را بر زمین ظاهر و مسلط می‌کند تا اینکه مردم خواه ناخواه مطیع و منقاد او شوند؛ او زمین را بعد از آنکه پر از ظلم و ستم شده باشد، پر از عدل و داد و نور و برهان خواهد کرد؛ عرض و طول شهرها برایش مطیع می‌شوند؛ کافری نیست مگر اینکه ایمان می‌آورد و تبهکاری نیست مگر اینکه نیکوکار خواهد شد؛ درندگان در زمان سلطنت او صلح و سازش می‌نمایند؛ زمین گیاهان خود را می‌رویاند و آسمان برکات خود را فرو می‌ریزد؛ گنج‌ها برای او ظاهر خواهند شد و مدت چهل سال مالک شرق و غرب خواهد شد؛ خوشا به حال کسی که روزگار او را درک کند و سخن وی را بشنود. (الإحتجاج طبرسی، ج 2، ص 290)
امام علیه‌السلام در ابتدای این فرمایشات، این خطر را به پیروان خود گوشزد می‌کند که در هر عصری در برابر هر امامی از حق، امامی از جور نیز قرار دارد. اینکه تا چه اندازه هر امامی می‌تواند برنامه‌های خویش را به صحنۀ عمل بکشاند، به میزان فرمانبری پیروان و حمایت‌شان برمی‌گردد. بعد از شهادت امیرالمؤمنین (ع) فرزند بزرگوارشان، امام حسن (ع) سکان هدایت امت را به دست گرفتند، و در عصر ما نیز حضرت مهدی (ع) این امر را بر عهده دارند. در عصر امام حسن (ع) مسلمانان با آنکه ولی زمان‌شان به صورت آشکار در میان‌شان بود، به آن شکل ایشان را تنها گذاشتند؛
پس باید گوش به زنگ باشیم که در عصر ظهور امام زمان (ع) ـ که در آنیم ـ همچون پیروان امام حسن (ع) در حد نام نباشیم، بلکه عباس وار (ع) تا آخرین نفس پا در رکاب مولا باشیم، ان شاء الله.
