انتظار فرج
اين گفتار، گوهرهاي گران‌ارجِ پراكنده‌اي بوده كه به همّت بعضي از شاگردان فقيه فرزانه، و پارساي صاحبدل حضرت آيت‌الله العظمي بهجت گردآوري شده و در چند جلد كتاب با عناوين «در محضر بهجت»، «فيضي از وراي سكوت» و... به چاپ رسيده است. اين قلم به سائقة دوستي و عشق به اولياي حق، بياناتي را كه عمدتاً پيرامون اهميت «دعا براي تعجيل در فرج» آن موعود مهربان بوده، به گونه‌اي متصل و مرتبط كنار هم قرار داده تا شكل گفتاري منسجم يافته است.
محور اين گفتار را بيشتر، دعاي خالصانه و تائبانه براي فرج و همچنين ناظر و حاضر ديدن آن حجّت حيّ موجود موعود به خود اختصاص داده است.
بهترين كار براي به هلاكت نيفتادن در آخرالزّمان، دعاي فرج امام زمان(ع) است؛ البته دعايی كه در همة اعمال ما اثر بگذارد. قطعاً اگر كساني در دعا جدّي و راستگو باشند، مبصراتي (= ديدني‌هايي) خواهند داشت. بايد دعا را با شرايط آن خواند و «توبه از گناهان» از جملة شرايط دعا است.
مخصوصاً دعاي شريف «عظم البلا و برح الخفا» را بخوانيم و از خدا بخواهيم كه صاحب كار را برساند. با او باشيم. اگر رساند كه رساند و اگر نرساند [حداقل] از كنار او دور نشويم. از رضاي او دور نرويم. [امام زمان(ع)] حرف‌هايي [را] كه ما با يكديگر مي‌زنيم، مي‌داند. در هر حال براي تعجيل در امر فرج و رفع نگراني‌ها و گرفتاري‌ها و نجات و اصلاح حال مؤمنين [اين دعا] را بخوانيم: «اللّهمّ اكشف هذه الغمّـ［ عن هذه الامّـ［ بظهوره» خداوندا با ظهور حضرت حجّت(ع) اين ناراحتي و نگراني را از اين امّت برطرف نما! تنها انتظار فرج كافي نيست «تهيّأ» (= آمادگي)، اطاعت و بندگي نيز لازم است؛ مخصوصاً با توجّه به قضايايي كه پيش از ظهور امام زمان(ع) واقع مي‌شود به حدّي كه «ملئت ظلماً و جوراً». خدا مي‌داند كه به واسطة ضعف ايمان بر سر افراد چه مي‌آيد. خدا كند كه ظهور آن حضرت با عافيت مطلق براي اهل ايمان باشد و زود تحقّق پيدا كند.
ابتلائات شيعه امروز بسيار زياد است. از ظلم و ستم و بلا و فشاري كه بر سر اسلام و مسلمانان ـ به خصوص اهل ايمان ـ مي‌آيد، كارد به استخوان رسيده است. بيماري‌هاي مختلف و حوادث زياد شده است. بايد در مشاهد مشرّفه و مواقف مهمّه براي رفع ابتلائات شيعه دعا كرد و تضرّع نمود. ما بايد از همه بخواهيم كه متوسل شوند و دعا كنند و تضرّع نمايند تا بلكه فرجي حاصل شود. دعاي فرج اگر موجب فرج عمومي نشود براي دعا كننده موجب فرج خواهد بود. ـ إن‌شاءالله ـ چنانچه در بعضي از روايات آمده: «دعا كنيد كه در آن فرج شماست». برخي از مردم به مرحوم آقاي شيخ حسنعلي تهراني متوسل مي‌شدند و نتيجه مي‌گرفتند ولي متوجّه امام عصر(ع) نيستند. ما بايد به بيش از اينها به امام عصر(ع)متوسل باشيم تا نتيجه بگيريم. اگر اهل ايمان، پناهگاه حقيقي خود ـ حضرت صاحب(ع) ـ را بشناسد و به آن پناه برند امكان ندارد كه از آن ناحيه مورد عنايت واقع نشوند.
باقی مطلب در لینک این مطلب
از مهم‌ترين دعاها، دعاي فرج امام زمان(ع) است. همة مشكلات مردم و حكومت‌ها از غيبت آن حضرت است. براي رفع مشكلات اجتماعي و حوائج مردم بايد همان‌طوري دعا كرد كه انسان براي رفع مشكل خودش دعا مي‌كند. دعا اگر دعا باشد تأثير خواهد كرد».
چيزي که باعث شرمندگي و خجالت‌زدگي ما
مي‌شود اين است که امام زمان(ع) همه چيز را مي‌داند و همه چيز را مي‌شنود.
معصومين(ع) «عين الله الناظرة و اذن الله السامعه الواعيه» [= يعني چشم
بينا و گوش شنواي خداوند] هستند. اگر حرفي زده مي‌شود حتي قبل از آنکه
ديگران و کساني که در مجلس هستند، بشنوند، آنها مي‌شنوند. چرا کاري
نمي‌کنيد که هميشه خودتان را پيش آن حضرت ببيند؟ [اگر] ما او را
نمي‌بينيم، او که ما را مي‌بيند. پس چرا اين‌قدر دوريم؟ آيا نبايد توجه
داشته باشيم که ما رئيسي داريم که بر احوال ما ناظر است؟ واي بر احوال ما
اگر در کارهايمان او را ناظر نبينيم و يا او را در همه‌جا ناظر ندانيم! با
وجود اعتقاد به داشتن رئيسي که «عين الله الناظر＼» است آيا مي‌توانيم از
نظر الهي فرار کنيم يا خود را پنهان کنيم؟ چه پاسخي خواهيم داد؟
چقدر
سخت است اگر براي ما اين امر ملکه نشود که در هر کاري که مي‌خواهيم اقدام
کنيم و انجام دهيم ابتدا «رضايت» و «عدم رضايت» او را در نظر نگيريم و
رضايت و خشنودي او را جلب ننماييم! ما بايد رضا و ميل امام زمان(ع) را در
کارها به دست آوريم. در امور اجتماعي نبايد به ديگران نگاه کنيم و از اين
و آن پيروي کنيم. زيرا اين افراد معصوم نيستند، هرچند بزرگ و بزرگوار
باشند. اگر در راه امام عصر(ع) باشيم چنانچه به ما بد و ناسزا هم بگويند
نبايد ناراحت شويم بلکه هم‌چنان بايد در آن راهِ حق و حقيقت ثابت‌قدم و
استوار باشيم.
انصاف اين است که در زمان نزديک به ظهور که ظلم
فراگير مي‌شود به افرادي که در دين و ايمان باقي مي‌مانند، عنايات و الطاف
خاصّي مي‌شود تا از دين خارج نشوند. زيرا حضرت وليّ‌عصر(ع) تکيه‌گاه مردم
است و کساني که تکيه‌گاهشان امام باشد، کوهِ ايمانند. ما اهل علم در هر
حال بايد به وظيفة خود عمل کنيم. نوکرهاي امام زمان(ع) عموماً بايد عمل به
وظيفه کنند، توسلات را هم داشته باشند.
