«گشايش» در «انتظار» است
ابو بصير مي‌گويد: به امام صادق(ع) عرض كردم: فدايت شوم اين گشايش كي فرا مي‌رسد؟ آن حضرت فرمودند: «اي ابا بصير! آيا تو از آن گروه هستي كه به دنبال دنيايند؟ هر كس اين امر را بشناسد، به سبب انتظارش براي او گشايش حاصل مي‌شود».
امام رضا(ع) نيز در پاسخ حسن بن جهم، كه از ايشان در مورد فرا رسيدن گشايش مي‌پرسد، مي‌فرمايند: «آيا تو نمي‌داني كه چشم به راه گشايش بودن، خود [جزئي] از گشايش است؟» او در پاسخ مي‌گويد: «نمي‌دانم، مگر اينكه شما به من بياموزيد». آن حضرت با ديگر مي‌فرمايند: «آري، انتظار گشايش، [جزئي] از گشايش است
در اين‌باره روايت ديگري از امام رضا(ع) نقل شده است. حضرت مي‌فرمايند: «چقدر زيباست صبر و انتظار فرج، مگر سخن خداي تعالي را نشنيده‌ايد كه مي‌فرمايد: «و ارتقبوا إنّي معكم رقيب»و «فانتظروا انّي معكم من المنتظرين؛و انتظار بريد كه من [هم] با شما منتظرم». پس صبر پيشه كنيد، فرج و گشايش پس از نااميدي خواهد آمد و گذشتگان شما صبوتر از شما بودند».
عبدالحميد واسطي از امام باقر(ع) مي‌پرسد: اگر من قبل از آنكه ظهور حضرت قائم(ع) را درك كنم، از دنيا بروم چه خواهد شد؟ حضرت در پاسخ به او بشارتي را براي منتظران واقعي امام عصر(ع) به طور كلّي نويد مي‌دهند: «هر كس از شما بگويد كه اگر قائم آل محمّد(ص) را درك مي‌كردم، ايشان را ياري مي‌نمودم، چنين كسي همچون كسي است كه با شمشير خود در پيش روي ايشان بجنگد، بلكه (بالاتر)، به منزلة كسي است كه همراه ايشان شهيد شود».
