با دعای فرج، به عهدمان وفا می‌کنیم.
مَثَل ما وقتی که منتظریم تا خوب شویم بعد برای فرج دعا کنیم، مَثل کودکی‌های ماست؛ وقتی که دوچرخه می‌خواستیم و مادرمان می‌گفت هر وقت پولدار شدیم برایت می‌خرم! نشان به آن نشان که وقتی پولی برای دوچرخه خریدن دستمان آمد، دیگر ماشین می‌خواستیم و وقت دوچرخه بازی‌مان نبود!
در ادامه مطلب می خوانید....
وقتی دست روی دست می‌گذاریم و بدون آنکه عزم جدی داشته باشیم، منتظریم معجزه‌ای شود و از آسمان، کسی در کالبدمان برود که اراده‌ی خوبی برای ترک گناه داشته باشد و فقط و فقط در پی دستورات الهی باشد و یکهو چشم برزخی‌مان هم باز شود و امام را ... دست نگه دارید! قدم اول، عزم است برای پایبندی به عهد! تا قدم اول را برنداشته‌ایم، نباید منتظر عواقب خیر و خوش و زیبای آن هم باشیم.
خدا از ما قولی گرفته است. یادتان نیست؟ روز الست. یادتان نیست؟ خوب خداوند به یادمان آورده است: «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِن بَنِي آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَلَسْتَ بِرَبِّكُمْ قَالُواْ بَلَى..(1) (و هنگامى را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم، ذريّه‌ی آنان را برگرفت و ايشان را بر خودشان گواه ساخت به یاد آور [که پرسید] كه آيا من پروردگار شما نيستم؟ گفتند: بله!)
بعد از آن هم بارها و بارها ائمه معصومین (علیهم السلام) محتوای آن را به یادمان آوردند. از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است که «از خلق نسبت به ربوبیت پروردگار و نبوّت رسول خدا و امامت امیرالمؤمنین و ائمه (ع) پیمان گرفته شده است...» (2)
این هم نه! هر روز در نمازهایمان صلوات می‌فرستیم دیگر؟ امام صادق (ع) فرمودند: «شخصى كه بر پيامبر صلوات مى فرستد مفهومش آن است كه من بر سر پيمان خود باقى هستم، و به «بلى» كه در عالم «ذَرّ» به سؤال أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ گفته ام وفادارم.» (3)
اصلاً مگر در دعاها به ائمه (ع) اعتراف نمی‌کنیم که با دوست شما دوستیم و با دشمن شما دشمن؟ این عهد نیست؟ پس چیست؟
خلاصه آنکه خواهی نخواهی، عهدی بسته‌ایم! البته خدا کند که به این عهد «بلی» گفته باشیم والّا در زمره‌ی دشمنان خداوند درمیاییم. امّا لب مطلب این است که اگر عهدی بسته ایم، باید پای آن بایستیم دیگر! حالا که دیگر شرایط آن را نداریم که برای تجدید عهد، دست مولایمان حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) را در دست بفشاریم و با آن حضرت بیعت کنیم، راهی بهتر از دعا کردن برای آمدن ایشان سراغ دارید؟ راهی که ثابت کنید بر پای عهد و قول و قرارتان هستید.
از حضرت محمد باقر (ع)، روایت شده است که فرمودند: «خداوند از پیامبران اولی العزم پیمان گرفت که من پروردگار شما هستم و محمد (ص) رسول من است و علی (ع) امیرمؤمنان و جانشینان پس از او والیان امر من و گنجینه‌های علم من‌اند. به درستی که به وسیله‌ی مهدی (عج)، دینم را یاری می‌کن و دولتم را ظاهر می‌سازم و از دشمنانم انتقام می‌گیرم و به وسیله‌ی او، خواه ناخواه، پرستشم محقق می‌گردد.» (4)
مولای ما عهد است! نکند فشردن دست این عهد را به فردایی موکول کنیم که دستی برای بیعت نداریم؛ نکند وقت دوچرخه بازی‌مان بگذرد...
پی نوشت:
1. اعراف: 172- 173
2. تفسیر القمی، ج 1، ص 172؛ به نقل از بحرینی، مجتبی، سلام بر پرچم برافراشته (تفسیر زیارت آل یاسین)، ج 1، نشر منیر، ص 109
3. معاني الأخبار / ترجمه محمدى ؛ ج1 ؛ ص269؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5
4. تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)؛ ترجمه اردکانی، محمد علی، نشر دارالحدیث، ج3 ؛ ص23؛ با استفاده از همان نرم افزار.
