در حالی كه خورشید خود را در سمت مغرب به پایین می‌كشید بچه‌ها آماده شده و مشتاقانه در انتظار فرمان حركت بودند. چرا كه ماهها برای فرار سیدن چنین موقعیتی لحظه‌شماری می‌كردند. البته آنان برای شروع عملیات در گذشته هم، مدتی به انتظار نشسته بودند؛ ولی این عملیات با گذشته اندكی تفاوت می‌كرد. چون این بار عملیات 48 ساعت قبل شروع شده بود و نیروها می‌بایست در منطقه عملیاتی جزیره مجنون هلی‌بُرد و پیاده می‌شدند. در این شرایط دشمن كاملاً آماده و نیروهای خط‌ شكن قبلی، كاملاً خسته شده بودند. با اینهمه، آمادگی و عشق نیروها، نه تنها كاهش نیافته كه افزایش نیز یافته بود.
فرمان حركت رسید و گردان در سكوت‌جزیره مجنون به راه افتاد. از طرفی مسافتی كه باید پیموده می‌شد طولانی بود و از طرف دیگر اسلحه و مهماتی كه هر فرد به دوش داشت سنگین و خسته كننده بود. گردان تا بعد از نیمه شب بی‌وقفه در راه بود تا اینكه فرمان توقف رسید. اكنون نزدیك دشمن بودیم، ولی متأسفانه معلوم شد كه، دشمن در كمین نشسته و برای محاصره و قلع و قمع نیروها آمادگی كامل دارد. این بود كه فرمان برگشت داده شد. آنان كه روحشان در اشتیاق شهادت می‌سوخت، آهسته و در دل ناله می‌كردند كه، خدایا؛ لحظه وصال چه زمان فرا می‌رسد؟ و نیز آنان كه از تأخیر جهاد و رو‌در‌رویی با دشمن نگران بودند دعا كردند كه خدایا؛ از جهاد و شهادت محروممان نفرما.
گردان با گامهای بلند و با سرعت زیاد خود را به پشت خاكریز كوتاهی می‌رساند كه از همان جا حركت خود را آغاز نموده بودند.


زمان به سرعت می‌گذشت و نزدیك طلوع آفتاب بود كه به مقصد رسیدند و هر كدام از بچه‌ها در گوشه‌ای روی زمین شروع به استراحت كردند و گروهی از آنها صبحانه را آماده كردند. هنوز بساط صبحانه را نچیده بودند كه تكبیر نیروها طنین انداز شد و نیروها به یكباره از زمین كنده شده و كاملاً‌به حالت آماده در پشت خاكریز جا گرفتند. چرا كه نیروهای دشمن با تانكها به سرعت در حال نزدیك شدن بودند.
شرایط بسیار خطرناك و فاجعه آمیزی پیش آمده بود. چون از یك طرف، نیروها بسیار خسته و احتیاج به استراحت داشتند. از طرف دیگر، در جزیره‌ای باید می‌جنگیدند كه48 ساعت قبل، در دست نیروهای دشمن بود و با یك تهاجم مقداری عقب رانده شده بودند، ولی اكنون با آمادگی بیشتر، عملیات خود را شروع كرده و با سرعت پیش می‌آمدند.
مشكل بعدی این بود كه، ارتباط با نیروهای خودی قطع و غیر از اسلحه‌های سبك ـ كلاش، آر.پی.جی و تیربار ـ چیز دیگری در اختیار رزمندگان نبود.
با این همه، خاكریز بچه‌ها كوتاه و بدون سنگر بود و در كنار آن جاده‌ای بود كه تانكهای دشمن به سرعت از روی آن پیش می‌آمدند. در چنین موقعیت سختی كه هر كس به طرفی می‌دوید و تلاشی را آغاز كرده بود و فریادی می‌زد و دشمن هم باران شدید گلوله خود را به طرف نیروها، بی‌امان ادامه می‌داد، با كمال تعجب مشاهده كردم، یكی از بچه‌ها در گوشه‌ای (بی‌توجه به همه هیاهوها) نشسته و قرآنش را از جیبش بیرون آورده و آرام زمزمه می‌كند. چند قدم آهسته به او نزدیك شدم و در حالی كه مجذوب او شده و نمی‌خواستم آرامش باور نكردنی و عجیبش را بر هم زنم، با احتیاط و احترام سؤال كردم در این موقعیت خطیر، كاری لازمتر از قرآن خواندن پیدا نمی‌شود؟‌آرام صورت خود را برگرداند، نگاهی به من كرد و با تبسم زیبایی گفت:‌قرآن به انسان نیرو و آرامش می‌دهد و من در این شرایط احتیاج به قدرت و آرامش دارم. وقتی توان و آرامش لازم را از قرآن گرفتم به انجام وظیفه مشغول خواهم شد.


لحظاتی چند به قرائت قرآن ادامه داد و بعد قرآن را بوسه زد و در جیب روی سینه‌اش گذاشت، آرام و با اطمینان حركت می‌كرد. در كنار جاده شیاری وجود داشت كه عمق آن به اندازه طول قد یك انسان بود. شیار را انتخاب كرد و عده‌ای را دعوت كرد كه به دنبال او حركت كنند. داخل شیار از مقابل خاكریز عبور كردند و خود را به نزدیك دشمن رساندند.
دشمن احساس خطر كرد. شیار را زیر تیربار شدید خود گرفت. ولی او خود را مقابل تانك دشمن رساند. آر.پی.جی خود را آماده كرد و در یك لحظه با فریاد الله اكبر تانك را هدف گرفت، تانك آتش گرفت و متوقف شد. با متوقف شدن تانك آتش گرفته، تقریباً‌جاده مسدود شد. به ناچار، همه تانكها متوقف شدند. ولی او دست بردار نبود. گلوله دیگری آماده كرد و تانك بعدی را هم با یاری قرآن و چابكی به آتش كشید.
فریاد تكبیر از هر طرف بلند شد. تانكهای دشمن همه متوقف شدند، گروهی از نیروهای دشمن، از تانكهای خود بیرون آمده، پا به فرار گذاشتند، تعدادی نیز هنوز با تیربارهای خود، شیار را هدف گرفته بودند.
بار دیگر گلوله آر.پی.جی آماده شد. ولی این بار، قبل از فریاد تكبیر، گلوله‌ای صفیر زنان هوا را شكافت و بر پیشانی بلند او قرار گرفت. فریاد تكبیرش همراه با برزمین افتادن جسد پاكش بلند شد و در حالی كه آر.پی.جی را در دستان خود می‌فشرد، ندای حق را لبیك گفت.
او كسی جز، طلبه شهید غلامرضا صالحی حاجی‌آبادی نبود. كه با كمك قرآن، آرامش و قدرت یافت، دشمن را متوقف كرد و خود نیز به درجه رفیع شهادت نایل شد.

احساس آمیخته از التهاب و دلشوره در دلم موج می زد و هر لحظه با صدای ممتد و یكنواخت پارازیت بی سیمها كه در سنگر طنین افكن بود بر دامنه این احساس افزوده می شد . ساعت حدود 3 بامداد را نشان می داد و تا آ‌غاز عملیات وقت زیادی نداشتیم . دلم می خواست من هم مثل بقیه بچه های مخابرات ، بی سیم بر دوش ، همپای نیروهای گردان به جلو می رفتم اما دست سرنوشت مرا در آن شب به سنگر فرماندهی كشانده بود تا بی سیم چی فرمانده تیپ باشم . دوباره نگاهی به عقربه های ساعت انداختم ، حركتشان انگار كند و نا محسوس شده بود فكر می كنم بقیه بچه هایی هم كه در آن سنگر بودند حالتی بهتر از من نداشتند ، تنها فرمانده تیپ بود كه با آرامش و متانت خاصی ، در زیر نور ملایم نور افكن نشسته بود و با دقت ، خطوط رنگی و پیچا پیچ نقشه و كالك بزرگی را كه رویارویش گسترده بود نگاه می كرد و ما نیز باید تا لحظه آغاز درگیری در مرحله سكوت رادیویی می ماندیم تا دشمن احیاناً با شنود مكالمات ما ، پی به مسأله ای نبرد . فرصتی بود كه برای پیروزی بچه ها دعا كنیم و به آینده بیاندیشیم .
با خود می اندیشیدیم : خدایا ! تا ساعتی دیگر آرامش این منطقه كه گاه گاه با طنین انفجاری دور دست مثل سطح بركه ای كه سنگی بر آن سقوط كند موج بر می دارد ، با شروع عملیات و حجم آتش گسترده ای كه خواهد بارید كاملاً آشفته و طوفانی خواهد شد ...و چه گل هایی در مسیر این تند باد پر پر می شوند و چه سرو هایی كه در خون خواهند شكست . سیمای مصمم و مظلوم بچه های رزمنده كه به سوی خطوط دشمن پیش می رفتند از نظرم گذشت .
نمی دانم چطور شد به یاد محمود افتادم ، همان بسیجی 16 ساله ای كه مثل اكثر بچه های دیگر گردان امام رضا (ع) ، اهل گرگان بود . تصویر نگاه مهربان و لبخند همیشگی اش انگار تمام صفحه ذهنم را پر كرده بود و همه خاطرم مشغول او بود . او در این عملیات بی سیم چی یكی از گروهان ها بود ، چقدر دوست داشتم سكوت بی سیم ها به پایان می رسید و صدای او را دو باره می شنیدم .
همین دیشب بود كه با بقیه بچه های مخابرات گرد هم نشسته بودیم و صحبت مان گل انداخته بود ، یكی از بچه ها پرسید : فكر می كنید كدام یك شهید می شویم ؟! بعد از كمی بحث قرار گذاشتیم قرعه كشی كنیم ، دو بار قرعه كشیدیم كه هر دو بار به نام محمود افتاد .
- تا سه نشه بازی نشه ... . این را یكی از بچه هایی كه خیلی با محمود صمیمی بود و دلش نمی خواست قرعه به نام محمود بیافتد بر زبان آورد . لذا برای بار سوم قرعه كشی كردیم اما با كمال تعجب سومین قرعه هم به نام او افتاد . بعد از این قرعه كشی عجیب ، سكوتی محزون بر جمع دوستان ما سایه افكند و همه بچه ها را در خویش فرو برد ، همه سر در گریبان برده بودند و انگار می خواستند از لابلای انبوه خاطرات و اندیشه هایشان نقبی به آینده بزنند ولی در این میان ، محمود آرام تر سر به زیر افكنده بود و چهره اش در عرق شرم ملایمی گل می انداخت ... .
- علی ... علی ...علی ...حسین .
علی ...علی ...حسین .
صدای بی سیم كه اكنون اعلام كد می كرد رشته ی خاطراتم را برید با اشتیاق گوشی را قاپیدم .
- علی هستم به گوشم... .
حالا دیگر درگیری شروع شده بود و بی سیم ها یك لحظه از نفس نمی افتادند. بچه های بی سیم چی با شور و حال خاصی پیام ها را تكرار می كردند . درون سنگر ما نیز شور و حال دیگری بر پا بود . نخستین تماس ها حاكی از آن بود كه بچه ها در اكثر مواضع توانسته اند با موفقیت ، خطوط دشمن را بشكنند و تلفات زیادی بر آنان وارد سازند . دشمن كه تا دقایقی پیش آرام می نمود مثل مار زخم خورده به خود می پیچد و آتش باری می كرد . گلوله های توپ و خمپاره كه در بیرون سنگر با فاصله ای اندك منفجر می شدند خبر از شدت در گیری می دادند كه هر لحظه بر شدت آن افزوده می گشت ... .
ساعتی از عملیات نگذشته بود كه برادر جمال قدرتی ، فرمانده گردان امام رضا (ع ) تماس گرفت و كسب تكلیف كرد . از جملاتی كه پر شور و بلند بلند ادا می كرد نشان می داد روحیه ی بالایی دارد .
- شما آخر توانسته اید با همسایه های خود دست بدهید یا نه ؟
منظور فرمانده تیپ آن بود كه آیا گردان او توانسته است به گردان های هم جوارش ملحق شود یا نه ؟ و آیا راههای نفوذ و رخنه دشمن را بسته اند یا نه ؟
از پاسخی كه برادر قدرتی داد فهمیدیم كه الحاق صورت نگرفته است و نیرو هایشان در شرایط دشواری به سر می برند و قدرت عملیات را از دست داده اند و هر لحظه ممكن است دشمن آنها را دور بزند و قتل عام شوند . در این شرایط تنها تدبیری كه به ذهن فرماندهی می رسید آن بود كه گردان امام رضا (ع) تا مسافتی سریعاً عقب نشینی كنند . لحظه ها همچنان پر التهاب می گذشتند و مكالمه این دو فرمانده به وسیله كد های رمز بی سیم ادامه داشت . ناگهان در اوج لحظه های بحران صدای پر شور برادر قدرتی قطع شد و دیگر هرگز صدای او را نشنیدیم ... .
با شهادت برادر جمال قدرتی ، كار بسی دشوارتر می نمود ، لذا فرمانده تیپ در تماس های بعدی تمام كوشش خود را به كارمی برد تا بچه ها با سرعت و سلامتی از آن نقطه مقداری عقب نشینی كنند و تأ كید می كرد حتماً مجروحین و شهدا را همراه خود عقب بیاورند ... .

در پشت پرده چه می گذشت ؟

---

روز عاشورا بود. سال 1359، آتش جنگ بالا گرفته بود. "علی "، برادر بزرگترم، در جبهه بود. از جنگ، اخبار جور وا جوری می‌رسید. گاهی می‌گفتند: مردم عراقی‌ها را عقب رانده‌اند. و گاهی: "عراق همه شهرهای مرزی را گرفته است. "
خیلی دوست داشتم جای علی بودم. آن روزی كه با لباس سربازی و پوتین به پا، به خانه آمد، همه گریه‌مان گرفت. خیلی قشنگ شده بود.

وقتی كه رفت جبهه، دل توی دلم نبود؛ اصلا از روزی كه جنگ شروع شد- سی و یكم شهریور- و جلو دانشگاه از رادیو خبر حمله عراق به ایران را شنیدم، دلم گر گرفت. شعله آن آتش با هر وزشی بیشتر می‌شد.
عصر عاشورا، تلفن خانه‌مان زنگ زد. مادرم پس از اینكه صحبت كرد و گوشی را گذاشت، با بغض گفت: "علی زخمی شده... می‌گفت تو بیمارستان صنایع نظامی (شهید چمران) بستریه. " همه اهل خانه، سراسیمه راه بیمارستان را در پیش گرفتیم و یكراست وارد بخش مجروحان شدیم.
از آن روز به بعد، ماندن برایم سخت شد. پایم را توی یك كفش كردم كه الا و بلا حالا كه علی برگشته، من باید بروم. بعضی وقت‌ها كه خیلی بهم فشار می‌آمد، با خودم می‌گفتم:
- آخه اینم شد شانس؟ اگه دو سال زودتر به دنیا اومده بودم، اگه جای علی بودم، الان راحت می‌تونستم برم جبهه.
كمی سن، مثل عقده‌ای بزرگ، سینه‌ام را فشار می‌داد. به هر دری كه می‌شد، زدم تا به جبهه بروم، اما نشد كه نشد. یكی از روزها در مدرسه، "سعید دلخوانی " همبازی قدیمی‌ام كه با هم در كلاس اول دبیرستان درس می‌خواندیم، گفت: "شنیدم گروه فدائیان اسلام برای اعزام به جبهه ثبت نام می‌كنه. " خیلی تعجب كردم. نام "فدائیان اسلام را زمان انقلاب شنیده بودم و می‌دانستم یكی از گروه‌های مسلح مبارز و مسلمان در زمان شاه بوده، ولی نمی‌دانستم حالا هم وجود دارد و نیرو به جبهه می‌فرستد. با ناامیدی همیشگی، شانه‌هایم را بالا انداختم و گفتم:
"خب ثبت نام كنه! به ما چه؟ ما رو كه نمی‌برند؟ " سعید دستی بر شانه‌ام زد و گفت: "اووه تو هم جا زدی؟ نمی‌برند چیه، به همین زودی بریدی؟ می‌گن از طرف اونجا خیلی راحت می‌شه بریم جبهه. ضرر كه نداره، سنگ مفت، گنجشگ مفت. "
به ساختمان فداییان ایلام رفتیم وارد طبقه اول كه شدیم، دیدیم اتاق پر است از امثال ما. به پهلوی سعید زدم و گفتم: "ببین، بیا برگردیم. مثل اینكه اینجا هم خیرش به ما نمی‌رسه. " سعید گفت: "تو چقدر عجله می‌كنی؟ صبر كن ببینم چی می‌گن. "
پیرمردی سرخگون، با محاسنی سپید ولی كوتاه، درحالی كه لباس نظامی به تن و كلاهی لبه‌دار به سر داشت، روی صندلی نشسته بود و عده‌ای جوان دورش را گرفته بودند و با ولع نگاهش می‌كردند. نوبت ما كه شد، جلو رفتیم و گفتیم: "ما هم می‌خواهیم بریم جبهه. " نگاه تندی به قد و قواره‌مان انداخت و گفت: "سنتون كمه. " درست مثل جاهای دیگر. داشتم از كوره در می‌رفتم. می‌خواستم بلند شوم و سرش داد بزنم، اما انگاری چیزی به ذهنش رسید. سرش را بلند كرد و گفت: "یك راه داره؛ اون هم اینكه اول عضو رسمی فدائیان اسلام بشید، تا بتونیم بفرستیمتون جبهه. "
مشكلی در آنچه می‌گفت، ندیدیم. فردای آن روز، مداركی را كه گفته بود، بردیم. باید شش قطعه عكس رنگی می‌دادیم.
كارتی سفید رنگ با زمینه‌ای كه نام فدائیان اسلام به فارسی و انگلیسی بر روی آن منقوش بود، به ما دادند كه طرح نقاشی كلت 45 در بالای كارت به آن ابهت خاصی می‌داد. عكس رنگی‌ام در گوشه سمت چپ كارت، الصاق شده و مهر مثلث آبی رنگ بر روی آن خورده بود. نامم به فارسی و انگلیسی رو به روی عكسم تایپ شده بود. نام گروهی را كه در آن سازماندهی شده بودم، "مختار ثقفی " بود.

قرار شد روز جمعه بعد، برای دیدن آموزش‌های لازم، به محل كمیته باغچه بیدی در انتهای خیابان نبرد برویم. تا جمعه، جان به لبم رسید. توی مدرسه كلی پز دادم كه دارم می‌روم جبهه. سرانجام جمعه فرا رسید. ساعت هفت صبح با سعید راه افتادیم طرف باغچه بیدی.
جمعمان شصت، هفتاد نفری می شد. مردی سیاه چهره با هیكلی درشت و صورتی با محاسن انبوه و مشكی، با فریاد، دستورهای نظامی می‌داد. دو بشكه 220 لیتری به پهلو، كنار همدیگر خواباند و گفت از روی آنها معلق بزنیم. نوبت به ما كه رسید، تعداد بشكه‌ها شد سه تا. كار مشكل شده بود. فكر چاره‌بودیم كه مسئول آموزش، جهت انجام كاری دور شد و رویش را برگرداند. دویدم و بدون اینكه معلق بزنم، از كنار شبكه‌ها رد شدم و در پی من، سعید دوید.
ساعتی را به فراگیری اسلحه ژ-ث گذراندیم. سپس قرار شد از دیوار كنار باغ بالا برویم و به آن طرف بپریم. نگاهی موذیانه به سعید انداختم. همگی به طرف دیوار دویدیم. من و سعید و چند تائی دیگر كه به خیال خودمان خیلی زرنگ بودیم، یواشكی و مثلا كسی نفهمد، از دری كه آن طرفتر قرار داشت، به پشت دیوار رفتیم و كمی خاك به لباس خود مالیدیم تا وانمود كنیم ما هم از بالای دیوار پریده‌ایم. تا غروب، چند تایی از این دست كاره انجام دادیم كه با دیده شوخی به آنها نگاه می‌كردیم. با غروب آفتاب، آموزش چند ساعته ما هم به پایان رسید و راه خانه را در پیش گرفتیم. قرار شد روز دوشنبه، ساعت نه صبح در سالن انتظار راه‌آهن تهران جمع شویم.
در خانه‌مان غوغایی بود. مادرم كه به زور می‌خواست جلو اشكهایش را كه راه گریزی می‌جست، بگیرد، درس را بهانه قرار داده و مرتب می‌گفت: "حالا صبر كن تابستون بشه، اون وقت برو... جنگ كه تموم نمیشه. "
از مادر،‌ اصرار و از من، انكار. از او گفتن و از من، وعده و وعید كه: "قول می‌دم وقتی برگشتم درسم را ادامه بدم. " پدرم كه عصبانی شده بود،‌ پك سنگینی به سیگارش زد. سیلان دود همراه با عصبانیتش، از سوراخ‌های بینی خارج شد و ما بین من و او دیواری سفید تشكیل داد. سیگار را در جاسیگاری تكاند و گفت: "حالا صبر كند. هنوز حال علی خوب نشده. بذار اون كه بهتر شد، برو. "
شانه‌هایم را به علامت مخالفت بالا انداختم. عصبانی‌تر شد. یكدفعه داد زد: "خب لامصب حداقل درست رو بخوان، دیپلمت رو بگیر كه اگه شهیدم شدی، دیپلم داشته باشی! "
این حرف كه از دهانش خارج شد، گریه اهل خانه مبدل به سكوت شد. نمی‌دانستند بخندند یا گریه كنند. همه نگاه‌ها به او دوخته شد. مثل اینكه خودش فهمید - به اصطلاح- بدجوری "سه " كرده است!‌سیگار را با غیظ داخل جاسیگاری له كرد و گفت: "استغفرالله! "
راوی: حمید داوود آبادی

چند روزي از عمليات بزرگ خيبر در منطقه طلائيه ، هور و جرايز مجنون گذشته بود و نيروهاي رزمنده تا حدودي در مناطق تسخير شده استقرار يافته بودند.

به همراه شهيد "احمد فرهمند" و دو مجاهد عراقي بايد از طريق آبراه هاي داخل هور العظيم به سيل بند (محل استقرار بعثيون ) نزديک شده و وضعيت نيروها و ادوات دشمن را بررسي مي کرديم.
بلم (قايق چوبي بدون موتور ) و تجهيزات شامل قطب نما، اسلحه انفرادي ، دوربين ، کاغذ و قلم براي يادداشت مهيا شد.

چهار نفر سوار شديم و از کناره جزاير مجنون حرکت کرديم، ساعات اوليه صبح است و هر نيم ساعت پارو زدن را بين خود تقسيم مي کرديم تا خستگي نيز فشار زيادي نياورد.
چون بايد سريع نتيجه وضعيت را به مسوولان انتقال مي داديم آذوقه چنداني هم با خود نبرديم.
مسير طولاني آبراه را از ميان نيزارها که به زبان عربي و محلي به آن "چولان و گسب " گفته مي شد طي مي کرديم.

جنگ و کارزار در طرفين محل عبور ما ادامه داشت، اما جز راه خود و هدف تعيين شده به چيزي فکر نمي کرديم.
جزاير مجنون زير آتش سنگين دشمن بود و هواپيماهاي معروف به "ملخي" که در عمليات خيبر، عراقي ها بيشتر از آن بهره گرفتند با چشم غير مسلح در آسمان بالاي سر منطقه ديده مي شد.
پس از چند ساعت پارو زدن به منطقه رسيديم که يک رديف نيزار بود و فضايي باز پوشيده از آبهاي راکد هور و در امتداد آن سيل بندي که مملو از دشمن بود.

بلم را در پشت نيزارها مخفي کرديم، با چشم تمام سيل بند ديده مي شد و نيازي هم به دوربين نبود ، اما ريز مسائل و تغييرات را با دوربين ديده و يادداشت مي کرديم.

اين سيل بند پيش از عمليات خيبر رزمندگان اسلام فقط شب ها ديده بوديم که هر 300 متر يک نگهبان داشت و در روز، دشمن، هيچ نيرويي در آن بکار نمي گرفت.
قصد داشتيم هرچه نزديکتر به سيل بند شويم تا به بهترين شکل امکان جمع اوري مسائل مهيا شود اما حقيقت اين است که چون روز بود و ديد دشمن هم زياد و کار خراب مي شد احتياط کرديم.

اندکي به چپ رفتيم ، يک لحظه احمد (شهيد فرهمند) گفت: صدايي مي آيد، خوب گوش داديم، انگار صداي موتور قايق است؟ از فضاي باز به آبراهي تنگ تر رفتيم ، صدا هر لحظه نزديکتر مي شد.
داشتيم مطمئن مي شديم صداي قايق هاي موتوري صد درصد دشمن است چرا که در دل دشمن که بچه هاي خودي نيستند.
کاملا در استتار قرار گرفتيم ، نيزارها را بر روي بلم خوابانديم تا به هيچ وجه ديده نشويم ، ناگهان بالاي سرمان يک فروند هلي کوپتر دشمن نمايان شد.

هلي کوپتر عراقي دور منطقه اي که بوديم مي چرخيد، حس زديم قايقي پياده خواهد کرد تا ما را به اسارت بگيرند ، پس از چند دقيقه صداي هلي کوپتر دو تا شد و در مدت پنج دقيقه چهار هلي کوپتر دور سر ما مي چرخيدند.

لحظاتي بعد داخل نيزارها و اطراف ما را هر چهار فروند به رگبار مسلسل گرفتند.
ناچار شديم تنها وسيله حرکتي و بازگشت خود را داخل آب غرق کرده و خود به آب بزنيم .
آن فاصله طولاني که ساعتها پاروزنان امده بوديم را بايد شنا کنان برمي گشتيم چرا که راهي جز اين نبود.
در مسير حرکت، تنها کمک به ما نيزارها بود که هر چند دقيقه آنها را مي گرفتيم و استراحتي داشتيم و مجدد به راه طولاني خود ادامه مي داديم.

هلي کوپتر ها هم نااميد از يافتن ما با اميدوار از کشتن ما منطقه را رها کردند و رفتند اما گرفتاري و سردر گرمي ما در آبهاي هور ادامه داشت.

آب، موانع، خستگي شنا، گرسنگي و رسيدن شب از راه، مشکلات را دو چندان مي کرد.
غروب بود که به نزديکي جزاير مجنون و محل استقرار نيروهاي خودمان رسيديم، حال مشکل بزرگي داشتيم از کجا بچه ها بدانند که ما نيروهاي خودي هستيم.
با لهجه اصفهاني فرياد مي زديم ، بچه ها ما هستيم ، خودي ايم، آن طرف رفته بوديم ، براي کار رفتيم ، بلم مان را زدند، بچه هاي قرار گاه کربلا هستيم.
تا انکه خدا را شکر اعتماد کردند و ما را از آب به سختي بيرون کشيدند ديگر حسي نداشتيم ، يکي از بچه ها خط مقدم در جزيره مرا شناخت ، وضعيت بسيار بد ما را ديد گريه فراواني کرد (اخر در آن ايام ادم ها همديگر را خيلي دوست داشتند و به عشق يکديگر زنده بودند).
ساعات سر در گمي در هور العظيم و سختي هاي آن از طرفي و محبت همرزمان از سوي ديگر را با کدام قلم مي توان نگاشت و به کدامين گوش رساند؟

دختر صدام برايمان نقاشي نکشيد

---

آخرین نماز

---

• - یک شب نیروهای شما حمله‌ای روی موضع ما داشتند که تا صبح طول کشید. وقتی هوا روشن شد فرمانده به ما دستور داد که برویم و از کنار کارخانه شیر پاستوریزه جنازه چند نفر از افراد خودمان را بیاوریم. چند جنازه آنجا بود که آوردیم. جنازه یکی از سربازهای شما هم آنجا افتاده بود. همه آن جنازه‌ها را به واحد خودمان آوردیم ما برای اینکه تنبیه نشویم قرار گذاشته بودیم که بگوییم این ایرانی زخمی بود و ما او را برای مداوا آورده‌ایم.

وقتی که به واحد رسیدیم فرمانده تیپ ما را دید و بعد از اینکه متوجه شهید شما شد به ما اهانت کرد و گفت: این ایرانی آتش‌پرست را از موضع ما بیرون ببرید!
- یک روز به مرخصی رفته بودم. یکی از دوستان پدرم به من نصیحت کرد که از اموال ایرانی‌ها چیزی بر ندارم. او خیلی روی این مورد تکیه داشت. من وقتی علت را از او پرسیدم گفت: «پسرم یک گردنبند طلا از خرمشهر آورده بود که آن را به عروسم هدیه کرد. آن گردنبند بود تا اینکه چند روز بعد عروسم دیوانه شد و الان ما از بدی حال او روز خوش نداریم.» دوست پدرم از من پرسید: این نیروهای ایرانی چه وقت به عراق خواهند رسید؟ «من به او نوید دادم که ان‌شاءالله به زودی لشکریان اسلام خواهند آمد، بسیاری از مردم عراق مشتاق دیدار رزمندگان اسلام هستند و می‌دانند که صدام در این جنگ باطل است، اما خفقان و فشار نظامی بیش از حد مانع از آن است که ملت در بند عراق بتوانند حرفی بزنند و یا نسبت به انقلاب اسلامی ایران علاقه نشان بدهند.
- تازه وارد خرمشهر شده بودیم، من در حوالی منطقه استقرار متوجه تعدادی از افراد غیرنظامی شدم. فرمانده گروهان ما که سرگرد زیدیونس عاشور نام داشت [ این فرد حتی در میان خود عراقی‌ها به خاطر جنایت‌هایی که در زمان اشغال خرمشهر انجام داد، شهرت داشت] آنها را دیده بود. فرمانده دستور داد تا آنها را دستگیر کنیم. به نظرم حدود 14 نفرشان را توانستیم دستگیر کنیم. تقریبا همه‌شان لباس عربی به تن داشتند. ما آنها را به مقرمان بردیم. سرگرد زیدیونس هم آنجا منتظرمان بود. فرمانده به راننده یکی از لودرها دستور داد تا در همان جا زمین را گود کند و چیزی مثل سنگر بسازد. وقتی کار لودر تمام شد زید یونس دستور داد تا همه آن افراد دستگیر شده به داخل آن گودال بروند. سپس به راننده لودر گفت که روی آنها خاک بریز و گودال را پر کند. راننده که یک گروهبان هم بود علی‌رغم اینکه فرمانده او را به اعدام تهدید کرد نتوانست این کار را انجام بدهد. وقتی فرمانده این صحنه را دید، راننده‌ای که پشت فرمان بود پایین کشید و راننده دیگری را مامور این کار کرد. راننده جدید بدون کوچکترین تاملی آن گودال را پر کرد و 14 نفر از اهالی روستاهای خرمشهر در زیر خاک‌ها زنده به گور شدند.
- دکتر مجتبی الحسینی، پزشک نظامی عراقی، پیرامون نحوه واژگونه ی انعکاس شکست های هولناک ارتش عراق در نبرد فتح توسط رسانه های گروهی رژیم بعث می نویسد:

... در بحبوحه عملیات ایرانی ها، همه مردم، به ویژه آنهایی که برای اطلاع از سرنوشت فرزندان شان به شهر «العماره» رفته بودند، خبرهای مربوط به شکست های نیروهای ما را برای یکدیگر تعریف می کردند. این عده هنگام ورود به شهر العماره، گروه گروه از نیروهای عراقی را می دیدند که بعد از فرار از منطقه مرزی «فکّه» وارد العماره شده بودند.
با این همه، رسانه های تبلیغاتی رژیم - به ویژه تلویزیون - با وقاحت تمام، اخباری غیرواقعی همراه با تصاویری جعلی از صحنه ی نبرد را به نظر مردم رسانده، شکست را پیروزی و فرار را پیشروی و فتح نشان می داد!
... خاطرم هست که آن روز از تلویزیون فیلم مستندی همراه با تفسیر سیاسی پخش شد. این فیلم، یک افسر عراقی را نشان می داد که اطراف او را عده ای سرباز عراقی احاطه کرده و همگی در حال نوشیدن آب از رودخانه کوچکی بودند که مفسر تلویزیون عراق ادعا می کرد رودخانه «کرخه» است. مفسر تلویزیون با هیجان فراوان می گفت: «این همان رودخانه کرخه است و اینان نیروهای ما هستند که در کنار رودخانه مستقر شده اند.» حال آنکه در حقیقت، آن رود کوچک، همان رودخانه ی مرزی «دویرج» بود که در نزدیکی مرز بین المللی فکّه واقع شده است.
- خالد حسین نقیب در فصلی از کتاب خود، ذیل عنوان «سرنگ تبلیغات»، به نکات جالبی در باب انحراف افکار عمومی مردم عراق توسط رسانه های گروهی رژیم بعث طی نبرد فتح مبین اشاره می کند:

... بعد از نبردهای «شوش - درفول»(عملیات فتح مبین) و وارد آمدن شکست سنگین بر پیکره ی رژیم،
حیثیت و اعتبار نظام حاکم بر عراق در داخل و خارج از کشور بر باد رفت... رژیم برای کتمان حقایق این شکست، سعی کرد به حربه ی «تبلیغات» متوسّل شود که تا حدودی نیز در این امر موفق شد. صدّام، عنوان «سپاه یدک» را به رسانه های تبلیغاتی عراق اطلاق می کرد... در خلال نبردها، برنامه ای تحت عنوان «تصاویری از نبرد» - از تلویزیون پخش می شد. فیلمبرداران، اجساد کشته های عراقی را در مکانی جمع آوری کرده و بعد از درآوردن یونیفرم های نظامی شان، آنها را به عنوان اجساد نیروهای ایرانی به تصویر می کشیدند. این عمل در مقابل دیدگان بسیاری از سربازان و افسران صورت می گرفت... این خدعه ی کثیف، برای متحرف ساختن اذهان ملّت عراق، در طول جنگ ادامه داشت.



منابع :
مرکز فرهنگی بشارت

خاطرات دفاع مقدس , شهادت در سجده دفاع مقدس; می گفت « دوست دارم شهادتم در حالی باشد که در سجده هستم » یکی از دوستانش می گفت

---

می گفت « دوست دارم شهادتم در حالی باشد که در سجده هستم » یکی از دوستانش می گفت : در حال عکس گرفتن بودم که دیدم یک نفر به حالت سجده پیشانی به خاک گذاشته است . فکر کردم نماز می خواند ؛ اما دیدم هوا کاملاَ روشن است و و قت نماز گذشته ، همه تجهیزات نظامی را هم با خودش داشت .
جلو رفتم تا عکسی در همین حالت از او بگیرم . دستم را که روی کتفش گذاشتم ، به پهلو ا فتاد . دیدم گلو له ای از پشت به او اصابت کرده و به قلبش رسیده ، آرام بود انگار در این دنیا دیگر کاری نداشت . صورتش را که دیدم زا نوهایم سست شد به زمین نشستم . با خودم گفتم : «این که یوسف شریف ا ست ».
یوسف شریف در دومین ماه بهار سال 1342 در روستا ی درب مزار از توابع شهرستان جیرفت به دنیا آمد . پدرش کشاورزی متدین بود که با سخت کوشی خود زندگی کوچکش را اداره می کرد .
یوسف در دامان پاک مادر سیده اش رشد کرد . علاقه اش به انجام فرائض دینی در میان خانواده و دوستانش از او چهره ای متفاوت از همسن و سالانش ساخته بود .
نوجوانی اش با خیزش مردم علیه حکومت پهلوی مصادف بود . تلاش یوسف در روزهای انقلاب بیش از توان تحمل یک جوان عادی بود . بعد از پیروزی انقلاب او برای حفظ دستاوردهای این هدیه الهی روز و شب نمی شناخت .
جنگ عراق علیه ایران فصل تازه ای در زندگی این جوان متدین گشود . یوسف رو به جبهه های جنگ نهاد . جبهه ا ی که دنیای کفر در برابر این ملت گسترده بود .
اخلاق نیکو ، شجاعت و مدیریت اوخیلی زود در جبهه های مختلف خود را نشان داد و از او چهره ای ساخت که نمایانگر سیمای حقیقی یک رزمنده اسلام است . یوسف شریف در عملیات والفجر 8 با گلوله ای که پر از آتش کینه دشمن براین سینه الهی بود بر خاک سجده کرد تا به آسمان برسد.

در حال عکس گرفتن بودم که دیدم یک نفر به حالت سجده پیشانی به خاک گذاشته است . فکر کردم نماز می خواند ؛ اما دیدم هوا کاملاَ روشن است و و قت نماز گذشته ، همه تجهیزات نظامی را هم با خودش داشت .
جلو رفتم تا ....

- لازم نبود که فریاد بزند : بچه ها ، نماز به جماعت بخوا نید یا در نماز اخلاص داشته باشید . وقتی نیروها می دیدند این بزرگوار با آن اخلاص غیر قابل توصیف سر به سجده می گذارد و در رکوع می گوید « انا لله و انا الیه راجعون » با شوق و رغبت عجیبی برای مخلص شدن تلاش می کردند چون می دانستند کلام بنده ای را می شنوند که ذره ای به دنیا وابسته نیست .
[براي مشاهده لينک لطفا ثبت نام کنيد . ]
می گفت : بسیجی بودن و بسیجی شهید شدن ، آدم را به هدف نهایی نزدیک می کند . اگر چه ما همگی لباس تکلیف به تن داریم . اما وقتی من متعهد بشوم که نظامی باشم ، احساس می کنم نمی توانم به شکلی که دلم می خواهد فعالیت کنم ، بسیجی آزاد است ..... و هر وقت بخواهد ، می تواند باشد یا نباشد ... و همه بسیجی های ما خواستند که باشند .
بعد از دیپلم در دانشگاه پذیرفته شد . اما به علاقه اش پشت پا زد و تکلیف را پرسید . دلش می خواست به دانشگاه برود و تحصیل کند اما می گفت « الآن صلاح نیست که این جذابیتها را درذهنم پرورش بدهم » از همه این ها دور شد تا به خدا نزدیک شود .
شخصیت شهید شریف از زبان سردار شهید حاج قاسم میر حسینی

بسم الله الرحکن الرحیم

شخصیت مجهول و نا شناخته ای داشت . حتی بعد از شهادتش او را آنگونه که بود نشناختیم . البته بعد از شهادتش بعضی از صفاتش مشخص شد و بعضی از دوستان با برخی از خصوصیات او آشنا شدند ، اما آنچه مسلم است اینکه این شهید گمنام و مظلوم دارای ابعاد مختلفی بود . هر بعد از شخصیت این شهید کفایت می کند که یک انسان را به انجایی که برای ان افریده شده است برساند .

فردای قیامت از ما نمی پرسند چرا بغداد را نگرفتید ؟ چرا بصره را نگرفتید ؟ می پرسند که ایا شما ادای تکلیف کرده اید یا نه ؟

شریف چندین بعد داشت مثلا در بعد تقوی ، زهد ، مدیریت ، اخلاص و ... من کمتر کسی را دیده ام که همه این ویژگی ها را با هم یک جا داشته باشد .
- در مخابرات بود ، یک روز گفت : من یک اتاقی می خواهم که تنها باشم . ما یک کانکس که سه قسمت بود ، یک قسمتش را به ایشان دادیم . بعد فهمیدیم که ایشان این خلوت را می خواست که نماز شبش و رازونیازش را دور از چشم دیگران انجام دهد .
- برای همه ثابت شده بود که احساس تکلیف می کند و در جبهه حاضر می شود . یک روز می گفت : فردای قیامت از ما نمی پرسند چرا بغداد را نگرفتید ؟ چرا بصره را نگرفتید ؟ می پرسند که ایا شما ادای تکلیف کرده اید یا نه ؟
- یوسف با شروع دعای کمیل به سجده می رفت و ساعتی بعد از دعا نیز هنوز در سجده بود .
- روزی که پیکر مطهر او را تشییع می کردیم ، من برادرش را صدا زدم و پیشانی پینه بسته او را نشانش دادم که اثر سجده های طولانی بود .

خاطرات دفاع مقدس , شهادت با سرب مذاب دفاع مقدس; و از همرزمان شهید بروجردی و حاج احمد متوسلیان است. او در طول مصاحبه به انتقاد

و از همرزمان شهید بروجردی و حاج احمد متوسلیان است. او در طول مصاحبه به انتقاد از برخی مسئولان در رده‏های مختلف و رخت بر بستن روحیه بسیجی در روش و منش زندگی آنان پرداخت و امیدوار بود با مرور کردن خاطرات شهدا و رزمندها مسئولین به یاد بیاورند که اگر به درجات عالی رسیده‏اند پایشان را روی شانه‏ها و این آدم‏ها گذاشته‏‏اند و به مقامات رسیده‏اند. بخشی از خاطرات شنیدنی ایشان را بخوانید....

حاج احمد....

عملیات دزلی یکی از بهترین عملیات‏های چریکی و پارتیزانی سپاه در منطقه مریوان بود که توسط حاج‏احمد متوسلیان فرماندهی شد دزلی در یک منطقه صعب العبور قرار داشت و مقر اصلی ضد انقلاب‏ها بود. به‏طوری که در زمان شاه هم کسی به آنجا نفوذ نکرده بود. اگر یک نفر در گردنه دزلی می‏ایستاد، بدون اغراق می‏توانست جلوی یک لشگر را بگیرد .برای اجرای این عملیات حاج احمد متوسلیان نزدیک به ده روز، بچه‏ها را در کوه‏های مختلف اطراف مریوان آموزش می‏داد. چون من سنم کم بود، حاج احمد برای آموزش و شرکت در عملیات قبولم نمی‏کرد. من هم برای اینکه بتوانم در عملیات شرکت کنم پا به پای بچه‏ها به صورت انفرادی کوهنوردی می‏کردم و برای عملیات آماده می‏شدم. شب عملیات چون می‏دانستم حاج احمد با رفتن من موافقت نمی‏کند، اسلحه‏ام را برداشتم و گوشه یکی از ماشین‏ها نشستم و آماده رفتن شدم. یک دفعه دیدم یک نفر پشت گردن من را گرفت و بلندم کرد و گفت: «بیا پایین ببینم.» صورتم را برگرداندم. دیدم حاج احمد است. معاون حاج احمد هم خندید و گفت: علی‏رضا، تو نمی‏خواد بیای. گفتم: آخه چرا؟ گفت: اینها آموزش دیدند. راه خیلی دوره خیلی خسته کننده است. نمی‏تونی، نمی‏کشی و... خیلی ناراحت شدم. با کلی دلخوری به واحد برگشتم. حدود یک هفته عملیات طول کشید بچه‏ها نزدیک به سی یا چهل کیلومتر پیاده روی کرده بودند و پادگان توتمان را تصرف کرده بودند. مرحله دوم عملیات که اصل عملیات بر اساس آن طرح‏ریزی شده بود، تصرف دزلی بود مجدداً نیروهای زیادی از همان مسیر با فرماندهی حاج احمد متوسلیان وارد عمل شدند و خوشبختانه از بالا به دزلی مسلط شدند و دزلی را تصرف کردند...
من این شهید را تقدیم انقلاب اسلامی کردم...
در کردستان گروه‏های ضد انقلاب برای اینکه بتوانند در بین پاسدارها و نیروهای نظامی کشور ایجاد ترس و وحشت بکنند بعد از اسارت پاسدارها و نیروهای نظامی به طرز وحشیانه‏ای بچه‏ها را به شهادت می‏رساندند «رحمان کهنه پیرا» که از بچه‏های کردستان و برادر شهید هم بود به وسیله گروه‏های ضد انقلاب در جاده‏ کامیاران دستگیر شد وقتی گروهای ضد انقلاب از رحمان خواستند که به امام فحاشی کند، رحمان بر خلاف دستور آنها فریاد «الله اکبر، خمینی رهبر» را سر داد به همین خاطر در دهانش سرب مذاب ریختند و او را به شهادت رسانند. وقتی جسد رحمان را برای مادرش بردیم، مادر دلاور و مبارزش گفت: «من این شهید را تقدیم انقلاب اسلامی کردم.» و اصلا گریه نکرد...

گروهای ضد انقلاب از رحمان خواستند که به امام فحاشی کند، رحمان بر خلاف دستور آنها فریاد «الله اکبر، خمینی رهبر» را سر داد به همین خاطر در دهانش سرب مذاب ریختند و او را به شهادت رسانند.

شیرزن کردستان...
خواهر شهید محمد کهنه پیرا که من همیشه از ایشان به عنوان شیر زن کردستان یاد می‏کنم، به علت مبارزاتی که انجام می‏داد، نیروهای ضدانقلابی دندان‏هایش را خرد کرده بودند و حدود چهار روز بدنش را تا شانه در خاک فرو کرده بودند، اما ایشان دست از مبارزاتش بر نمی‏داشت و همواره به عنوان یک زن مبارز و انقلابی با آنها مقابله می‏کرد.
پیش‏مرگان مسلمان کرد را مثل بچه‏های خودش می‏دانست...

شهید بروجردی، بنیان‏گذار سازمان پیشمرگان کرد ،در غرب کشور بود و واقعا هم پیشمرگان مسلمان کرد را مثل بچه‏های خودش می‏دانست. یک شب ساعت دو نصفه شب بود که من طبق معمول هر شب بلند می‏شدم و در شهر گشت می‏زدم. یک دفعه شهید برودجردی را دیدم که یک یوزی بر پشت از گوشه خیابان آهسته آهسته می‏آید به ایشان نزدیک شدم و گفتم: برادر محمد کجا؟ لبخند خیلی ملیح زد و گفت: جایی بودم. گفتم: کجا این وقت شب؟ فهمیدم یکی از پیشه‏مرگان مسلمان کرد جانباز شده و در خانه بستری است و ایشان برای عیدت رفته‏اند...
جنازه‏اش قابل شناسایی نبود...
وقتی مریوان بودم، شب و نصف شب بلند می‏شدم و در شهر گشت می‏زدم. دم دم‏های صبح وقتی که می‏خواستم به واحد برگردم و بخوابم به سردخانه بیمارستان می‏رفتم و شهدایی را که آورده بودند، می‏دیدم. بعضی از شب‏ها شهید نداشتیم و بعضی از شب‏ها هم تعداد شهدا زیاد می‏شد آن شب وقتی در سردخانه را باز کردم، دیدم شهیدی را آورده‏اند که قابل شناسایی نبود. بالاخره به واحد رفتم و خوابیدم. صبح یکی از دوستانم به نام سعید نیک‏خواه به واحد ما آمد و گفت: علی‏رضا چرا خوابیدی؟ گفتم چیه؟ گفت: مگه نمی‏‏دونی دوستت شهید شده؟ گفتم: دوستم شهید شده؟ گفت: آره، حمدالله شهید شده. خشکم زده بود. خاطراتم با حمدالله جلوی چشمانم رژه می‏رفت من و حمدالله با هم کشتی می‏گرفتیم، اما در عین حال خیلی با هم دوست بودیم. نگران، لباسم را پوشیدم و به سرعت به طرف بیمارستان دویدم. وقتی رسیدم، داشتند جنازه‏ها را می‏بردند که حمدالله را نشانم دادند. جنازه حمدالله اصلا شبیه خودش نبود.
ان شاء‏الله برود جبهه و آدم بشود...
شهید «محمدرضا افضلی‏فر» پانزده سال بیشتر نداشت. من تازه به تهران آمده بودم و باید مجدداً به مریوان برمی‏گشتم که ایشان آمد و گفت: دایی، من هم می‏خواهم با تو به مریوان بیایم .

یادم هست در فرمی که محمد آورده بود تا من تایید کنم، نوشتم که ان‏شاء‏الله برود جبهه و آدم بشود و امضا کردم. ایشان به جبهه رفت و شهید شد و از مرحله آدمیت به ملکوت رسید...

اجازه‏اش را از پدرش گرفتیم و با هم به مریوان رفتیم. محمد خیلی اذیت می‏کرد من هم روی نظم و انظباط خیلی تاکید داشتم. فکر می‏کنم تنبیه‏اش کردم. محمد طبق معمول قهر کرد و گفت: من می‏خواهم به تهران برگردم. مانده بودم چه کنم؟ در وضعیتی که رفتن به جاده هم باید با اجازه نیروی پشتیبان باشد، چه کار می‏توانستم بکنم؟ تازه یک هفته است که به مریوان آمده‏ام. چطور مرخصی بگیرم و به تهران برگردم؟ محمد هم پایش را در یک کفش کرده بود و می‏گفت: من باید برگردم. بالاخره به هر زحمتی بود مرخصی گرفتم و به تهران برگشتیم. تا اینکه من ازدواج کردم و در تهران مستقر شدم. یک روز محمد با یک برگه در دست به خانه ما آمد و گفت: دایی، من می‏خواهم به جبهه بروم. گفتم: خب برو. گفت: باید یک نفر تاییدم کند گفتم: اگر پدرت موافقت کرد، من نامه‏ات را می‏نویسم. با پدر محمد تماس گرفتم. ایشان تایید کرد که محمد را به جبهه بفرستم. یادم هست در فرمی که محمد آورده بود تا من تایید کنم، نوشتم که ان‏شاء‏الله برود جبهه و آدم بشود و امضا کردم. ایشان به جبهه رفت و شهید شد و از مرحله آدمیت به ملکوت رسید...

از زبان پلاك گمنام

---

- به یاد دارم كه در عملیات خیبر، كنار دجله كه 40 كیلومتر پشت سر بچه‏ها باتلاق هور و نیزار بود، بچه‏ها دور خورده بودند؛ مهمات تمام شده بود و در خاك به دنبال فشنگ كلاش مى‏گشتیم؛ بچه‏ها گرسنه بودند ، از داخل یك روستاى عراقى چند گونى نان خشكیده كپك زده پیدا كردند ، آب هم نبود و از گله گاوى از مردم عراقى كه پخش و پلا بودند، بعضى بچه‏ها شیر مى‏دوشیدند تا ته قمقمه هر كسى دو قورت شیر باشد و از گرسنگى ضعف نكنند و بتوانند سر پا بایستند و گلوله‏اى شلیك كنند. در این شرایط، بچه‏ها گاهى پشت پیراهن‏هایشان چیزهایى به شوخى یا جدى مى‏نوشتند؛ مثل ورود هر گونه تیر و تركش ممنوع!

یكى از بچه‏ها كه همان جا شهید شد و جنازه‏اش هم ماند، پشت پیراهن خود نوشته بود:

انقلاب ما پشت مرزها منتظر ویزا نمى‏ماند.

ببین یك بچه دهاتى بسیجى پشت پیراهنش در شرق دجله چه مى‏نویسد! من همان جا به رفقا و بچه‏ها گفتم كه این جوان دهاتى این جا و اكنون به نمایندگى از همه بشریت مى‏جنگد. او كه مى‏نویسد من منتظر ویزا نمى‏مانم، یعنى من براى همه بشریت مى‏جنگم؛ نه براى یك تكه خاك؛ یعنى انقلاب ما متعلق به همه انسان‏ها در دنیاست....

- در عملیات بدر، بچه‏ها سى ساعت در هورالهویزه پارو زدند. وقتى خط را گرفتند، حدود 72 ساعت زیر بمباران گاز خردل بودند. مقاومت بچه‏ها همه به عشق تشكیل حكومت علوى بود... این بچه‏ها كه شیمیایى شدند و الان 16 سال است كه نمى‏توانند یك نفس راحت بكشند - بچه‏هایى كه مطابق آمار در 96 درصد از وصیت‏نامه‏هایشان كلمه ولایت فقیه آمده است - به خاطر حكومت دینى و اجراى احكام شهید شدند....

- در عملیات كربلاى 4، بچه‏هاى غواص كه وارد آب مى‏شدند،

من كنار آب بودم؛ بچه‏ها به سجده مى‏رفتند و وارد آب مى‏شدند. اخوى هم جزء آنها بود؛ هیچ كدام آنها برنگشتند و همه مفقود شدند. من به برادرم گفتم: فلانى این جا محور عمل چگونه است؟ محكم گفت: ما را مى‏زنند؛ ولى ان‏شاءالله بچه‏هاى موج دوم كه پشت سر ما مى‏آیند، جزیره را مى‏گیرند؛ به همین راحتى؛ بعد هم بچه‏هاى ستون غواص، وارد آب مى‏شدند و این بسیجى‏ها دم گرفتند: لبیك، اللهم لبیك و داخل آب شدند. این ستون در باتلاق‏هاى هورالهویزه و جزیره بوآرین فرو رفت؛ ولى وصیت‏نامه‏هایشان هست؛ آنها نوشته‏اند كه ما براى اجراى عهدنامه مالك اشتر رفتیم و شهید شدیم.


- در عملیات والفجر 8، مین منور منفجر شد؛ یك بچه بسیجى یا على گفت و خود را روى مین منور با هزار درجه حرارت انداخت و زغال شد تا منطقه روشن نشود و بچه‏ها لو نروند و خط بشكند. اینها شریف‏ترین بچه‏هاى این مملكت بودند....

برادرانى كه در والفجر 8، آموزش غواصى مى‏دیدند، در زمستان، شبى 6 تا 7 ساعت در آب سرد بودند و وقتى كه از آب بیرون مى‏آمدند ،پنجه‏هایشان از شدت سرما قفل مى‏شد... گاهى با 40 درجه تب، داخل آب مى‏شدند و یكى‏شان مى‏گفت كه در آب هم عرق مى‏كنم؛ ولى وقتى مى‏گفتند امشب استراحت كن، پاسخ مى‏داد كه مسئله آزاد كردن كل بشریت و اجراى احكام دین است؛ آنان این گونه بودند. از آب اروند كه بچه‏ها مى‏خواستند عبور كنند، یكى از برادران غواص به دیگرى - كه هر دو شهید شدند - گفت: جایى كه ما آموزش دیده‏ایم، عرض آب این قدر نبود؛ شدت آب هم این قدر نبود؛ این جا كوسه دارد؛ امشب چه مى‏شود؟ آن دهاتى 19 ساله پاسخ داد: تو ابتدا توحید خود را اصلاح كن؛ چون اگر این طرف اروند دلت آرام است و آن طرف اروند ناراحت هستى، معلوم مى‏شود كه خداى این طرف اروند را خداى آن طرف نمى‏دانى. به او گفت: ما امشب وارد آب مى‏شویم و اگر عراقى‏ها ما را نزنند، كوسه‏ها مى‏زنند و اگر كوسه‏ها نزنند، آنها مى‏زنند. اگر هیچ كدام نزنند، ما لابه‏لاى تله‏هاى انفجارى گرفتار مى‏شویم؛ ولى من امشب وارد آب مى‏شوم تا به امام خبر بدهند كه بچه‏ها به آب زدند. امام باید از ما راضى باشد. مى‏گفت: اصلاً برایم مهم نیست كه از آب بیرون بیایم؛ براى من مهم است داخل آب بشوم.

مگر چند نمونه از این بچه‏ها در كل تاریخ ایران بوده‏اند كه ما با خون این بچه‏ها این قدر راحت معامله مى‏كنیم؟

زیر باران اشك


در عملیات كربلای 5 از ناحیه دست و چند جای دیگر بدن مجروح شدم . اما از آن كه بادگیر در تنم بود و مچ آستینم گشاد ، مانع نفوذ خون به بیرون می شد . دستم برای دومین بار بود كه آسیب می دید. یك بار برحسب تصادف در یك مأموریت نظامی و این بار در عملیات «كربلای 5» همین طور می جنگیدم وپیش می رفتم . تا آن كه شدت درد و سنگینی لخته های خون ، توان لازم را از من گرفت و من به زمین افتادم از رد خونی كه از من بر جا مانده بود ، دوستم متوجه زخمم شد و خودش را به من رساند و گفت : «خودت را می خواهی به كشتن بدهی ؟» اما من دلم پیش بچه های رزمنده بود و نمی توانستم دست از مبارزه بكشم ، تا این كه نمی دانم چه وقت زانوهایم سست شد و به زمین افتادم . وقتی چشم باز كردم ، خود را در بیمارستان اهواز دیدم . چند روز بود كه از عملیات فخر آفرین «كربلای5» گذشته بود ، با خودم گفتم : «ای كاش من هم می توانستم یكی از آن شهدای گلگون كفن باشم .»
شهید علی اصغر شعبانی
***