ارتباط صحيح و هم‌دلی بين دندان‌پزشکان و بيماران يکی از دغدغه‌های برنامه‌ريزان آموزش و گيرندگان خدمات دندان‌پزشکی است. هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی ميزان هم‌دلی در دانشجويان دندان‌پزشکی دانشگاه‌های علوم پزشکی شهر تهران در سال 1393 با بيماران بود. در اين مطالعه‌ی توصيفی - مقطعی، بر اساس فرمول تعيين حجم نمونه‌ی تصادفی با فرمول مورگان تعداد 410 نفر از دانشجويان دندان‌پزشکی دانشگاه‌های شهر تهران به‌طور تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات، از پرسش‌نامه‌‌ی جمع‌آوری اطلاعات دموگرافيک و پرسش‌نامه‌‌ی هم‌دلی (واکنش‌های ميان فردی) استفاده شد. اطلاعات شرکت‌کنندگان وارد نرم‌افزار کامپيوتری SPSS ويرايش 16 شد. تجزيه و تحليل با استفاده از آزمون‌های Independent T-Test، آناليز واريانس يک‌طرفه و ضرايب همبستگی انجام شد. ميانگين نمرات هم‌دلی دانشجويان دندان‌پزشکی (03/1± 06/53) و بالاترين ميزان مربوط به بعد تخيل (65/4 ± 41/14) بود. از بين مشخصات جمعيت‌شناختی سن، جنسيت و مقطع تحصيلی با هم‌دلی رابطه‌ی معنی‌داری داشت (P<0.001). ميزان هم‌دلی افراد متأهل در سنين و مقاطع تحصيلی بالاتر بيش‌تر بارز بود. اما با دانشگاه محل تحصيل رابطه‌ی معنی‌داری مشاهده نشد. ميزان هم‌دلی در دانشجويان دندان‌پزشکی دوره‌ی عمومی با شرايط قابل انتظار تفاوت دارد. برنامه‌ريزی آموزشی برای تقويت فضای هم‌دلی بين دانشجويان و بيماران ضروری به‌نظر می‌رسد.