گفتم که روی خوبت، ازمن چرا نهان است؟

                                  گفتا تو خود حجابی ، ورنه رخم عیان است

گفتم که از که پرسم جانا نشان کویت ؟

                                  گفتا نشان چه پرسی آن کوی ، بی نشان است

گفتم مرا غم تو خوشتر ز شادمانی

                                  گفتا که در ره  ما ، غم  نیز شادمان  است  !

گفتم که سوخت جانم از آتش نهانم

                                  گفت آن که سوخت او را ، کی ناله یا فغان است

گفتم فراغ تا کی گفتا که تا توهستی

                                  گفتم نفس  همین است  گفتا  سخن  همان  است

گفتم که حاجتی هست ، گفتا بخواه از ما

                                  گفتم  غمم   بیفزا  ،  گفتا  رایگان   است

               گفتم ز فیض بپذیر ، این نیمه جان که دارد

               گفتا، نگاه دارش غمخانه ی تو جان است

(ملا محسن فیض کاشانی )