تو می آیی و دست های مرا	پر از عطریاس و سحر می کنی
تو می آیی و لحظه های مرا	از احساس گل تازه تر می کنی
تو می آیی و چشم های مرا	برای شکفتن خبر می کنی
اگر خسته باشم از این انتظار	به این خسته آخر نظر می کنی
تو می آیی و با غزل های سبز	بهار جوان را صدا می زنی
به «انسانیت» بال و پر می دهی	به زخم «حقیقت» دوا می زنی
تو می آیی و مرهم آشتی	به سرتاسر کینه ها می زنی
تو می آیی و با طلوعی لطیف	چه نقشی به آینه ها می زنی!

نسیرین صمصامی