غلام‌حسن رضایی اصل (وفا) شمع موعود ماه زیبای شبم، دانی که بیمارم بیا نازنین تنهاترینم در شب تارم بیا شب نشینم گرد کوخی تا که آنجا بگذری با فقیران آشنایی، یار غمخوارم بیا با نفس در کوچه‌ات دلها بهاری می‌شود عشق پنهانی برایت همچنان زارم بیا شمع موعودی که شب را ما به یادش سوختیم هرکسی دارد نشان گوید که بیدارم بیا بی تو بودن طاقتم را انتحاری می‌کند گر کنم جان را فدایت برسر دارم بیا بر وفا گر بگذری بینی فقط خاکستری چون‌که از دنیا و انسان هر دو بیزارم بیا