« فصیح الزمان (رضوانی ) شیرازی »

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی                             چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ، ننموده ای و بینم                      همه جا به هر زبانی ، بود از تو گفتگویی

به ره تو بس که نالم ، ز غم تو بس که مویم               شده ام ز ناله نالی ، شده ام ز مویه مویی

شود اینکه از ترحم ، دمی ای سحاب رحمت            من خشک لب هم آخر ، ز تو تر کنم گلویی ؟

بشکست اگر دل من ، به فدای چشم مستت                           سر خم می سلامت ، شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج ، به چمن روند و صحرا                          تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

نظری به سوی « رضوانی » دردمند مسکین                    که به جز درت امیدش نبود به هیچ سویی