شایا تجلی توی این شبای بی حوصله ی ساکت و پوچ توی این دقایق ِ بی رمق ِ ستاره سوز توی این آسمون ِ کاغذی ِ پرنده کش مطمئن باش ، یه نفر مونده که بیداره هنوز یه نفر که پا گذاشته روی سرنوشت ِ خاک یه نفر قدیم تر از گردش ِ اکنون ِ زمین یه نفر که توی دستاش ، هیجان ِ صاعقه س یه نفر که می زنه شعله به قانون ِ زمین تو کتابا می خونید ، که یه سوار باشکوه میاد از مرزای دور ِ تن کبود ِ بی عبور تو کتابا می خونید ، که یه شبی ماه بلند میاد از اونور قله های آفتابی نور یه نفر که آشناس ، با تن ِ سبزه و درخت یه نفر که جاریه ، تو ذهن ِ آیینه و آب یه نفر که روح بیدار ِ دل ِ من و شماس یه نفر که آینِه می پاشه روی باور ِ خواب توی چشمش یه ستاره س ، که هزارتا خورشیده عطر ِ پرهیز ِ نگاش ، دل ِ هوس رّ می شکنه به جای تبر تو دستش یه چراغه روشنه توی سینه ش یه پرنده س که قفس رّ می شکنه