امام محمد تقی علیه‏السلام فرمود:
یکی از اصحاب حضرت رضا علیه‏السلام مریض شد؛ آن جناب، به عیادتش رفت و پرسید؛ حالت چطور است؟
گفت: مرگ را چگونه می‏بینی؟ عرض کرد: بسی ناگوار و طاقت فرسا
آن حضرت فرمود: آنچه تو دیدی نشانه‏ای از مرگ بوده است تا تو را به آن آشنا سازند.
مردم دو قسمند: مستریح و مستراح به
یکی به وسیله مرگ از رنج و شگنجه راحت می‏شود. و دیگری مرگ، شرش را از سر مردم کم می‏کند.
اکنون ایمانت را به خدا تجدید و به مقام ولایت هم اعتراف کن، تا از جمله کسانی شوی که مرگ را موجب راحت و آسایش آنان شود.
دستور آن حضرت را اجرا کرد. در این هنگام عرض کرد یا بن رسول الله علیه‏السلام اکنون ملائکه با سلام و تعظیم به شما تهنیت می‏گویند و در برابرت ایستاده‏اند؛ اجازه فرمائید تا بنشینند! فرمود: ملائکه پروردگارم بنشینید.
سپس فرمود: از آنان بپرس. دستور دارند که ایستاده باشند؟
عرض کرد: سؤال کردم؛ گفتند؛ اگر تمام فرشتگان هم شما برسند، به پاس احترام شما باید بایستند؛ مگر اجازه نشستن بفرمائید.
خدای تعالی به آنان چنین دستوری داده است؛ در این هنگام، آن مرد چشم بر هم گذاشت و در آخرین لحظات حیات عرض کرد:
السلام علیک، یا بن رسول الله علیه‏السلام! اینک تمثال شما و رسول اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام در برابر چشمم مجسم شده است؟ این سخن گفت و از دنیا رفت.