شبی در قم داماد جناب میرزا احمد رضائیان،مؤلف را به مهمانی دعوت نمود آقا میرزا احمد جریانی را نقل کرد و دامادشان - که از طلاب برجسته است - نوشت؛ من هم اکنون از روی نوشته ایشان می‏نویسم.
میرزا احمد گفت: در عالم خواب جنازه‏ای را دیدم که به طرف حرم مطهر حضرت رضا علیه‏السلام بردند؛ و در صحن نو مقابل ایوان طلا نهادند؛ و قرار گذاشتند که چند تن، از جمله دو عالم اصفهانی و حاجی مرشد مداح، مداح هیأت اصفهانیها و... آن را برای طواف دور مرقد مقدس، به داخل حرم ببرند؛ من نیز با آنها رفتم. به داخل حرم که رسیدند؛ جنازه را پائین پای مبارک نهادند؛ مشاهده کردم و دیدم؛ حضرت رضا علیه‏السلام در کنار من ایستاده‏اند؛ سلام عرض کردم، ایشان به سلام من جواب دادند.
ضمناً به من فهماندند که جز تو کسی مرا نمی‏بیند مواظب باش، کسی دیگر مطلع نشود؛ بگو جنازه را به طرف بالای سر ببرند؛ جنازه را به بالا سر مبارک بردیم؛ حاجی مرشد هم مقابل ما ایستاده بود. آن حضرت فرمود: به حاجی مرشد بگو. زیارت بخواند؛ من گفتم.
آقا فرمودند: جنازه را از حرم بیرون ببرند جنازه را به طرف در پائین پای مقدس بردیم.
سپس فرمود: آن را بر زمین گذارند؛ و بعد به من اشاره فرمود که گوشه فرش را بلند کرده با دست تکان بده تا گرد و غبارش روی جنازه بنشیند؛ من آن قدر با کف دست روی فرش زدم،که فرمود: بر زمین بگذارند. یکی از روحانیون همراه جنازه، ایستاد برای اقامه نماز میت. من می‏دانستم که آنها آن حضرت را نمی‏بینند از طرفی دیدم که آن حضرت ایستاده‏اند؛ یکی از روحانیون تکبیر گفت؛ ولی من صبر کردم تا آقا تکبیر بگوید؛ ایشان که تکبیر گفتند من اقتدا کردم. تا نماز تمام شد. فرمودند: جنازه را بیرون ببرید. پیوسته من خدمت آقا بودم؛ در تمام مراحل، دستور خود را بوسیله من اجرا می‏کردند.
تا اینکه جنازه را از صحن نو به صحن کهنه بردیم به محض ورود به صحن کهنه،آن حضرت به من فرمود: بگو جنازه را به پشت پنجره فولاد ببرند. من هم گفتم؛ چنین کردند.
زمانی که جنازه را پشت پنجره فولاد نهادند؛ فرمودند: بگو حاجی مرشد مصیبت بخواند؛ او شروع به ذکر مصیبت کرد؛و حاضران گریستند؛ من از شدت گریه حالت ضعف برایم دست داده؛ و از خواب بیدار شدم. نشستم، و در بیداری بسیار گریستم، همسرم از شدت گریه من بیدار شده گفت: برای چه اینقدر گریه می‏کنی؟ گفتم: خوابی دیدم؛ ولی خواب را برای او نقل نکردم.
مدت زمانی منتظر بودم که در خارج چه جریانی رخ خواهد داد.
پس از یک ماه که از این جریان گذشت، روزی وارد صحن شدم؛ دیدم جمعی زوار از زن و مرد و چند روحانی و...در گوشه صحن دور هم گرد آمده‏اند - گمان کردم اینها جنازه‏ای در غرفه دارند - نزدیک غرفه رفتم؛ جنازه‏ای را داخل آن دیدم که کتیبه‏ای بر روی آن بود؛ به یادم آمد که این کتیبه را من زیر رو کرده‏ام.
ناگهان متوجه شدم که این همان جنازه است که یک ماه قبل خواب آن را دیده‏ام؛ از غرفه بیرون آمدم.
نام آن مرحوم را پرسیدم؛ گفتند: ایشان سید ابوالعلی درچه‏ای زاده، از علمای اصفهان است. امروز، روز سوم ورود ایشان به مشهد مقدس بوده که از دنیا رفته است.
روز اول و دوم به حرم مشرف شدند؛ ولی امروز که روز سوم است به شخص همراه خود گفتند: که امروز نمی‏توانم به حرم مطهر مشرف شوم؛ نمازم را همینجا می‏خوانم؛ شما به حرم بروید؛ من چای حاضر می‏کنم تا بیاید همسفری او که به حرم می‏رود و برمی‏گردد می‏بیند چای حاضر است؛ ولی آقا در حال سجده‏اند.
سلام می‏کند؛ ولی جوابی نمی‏شنود - با خود می‏گوید که آقا مشغول ذکر است - یک فنجان آب جوش برای خود و یکی هم برای آقا حاضر کرده، آقا را صدا می‏زند؛ ولی جوابی نمی‏شنود وقتی دست زیر بغل آقا می‏برد، می‏بیند که او در حال سجده از دنیا رفته است.
پرسیدم: اکنون چرا جنازه را اینجا نهاده‏اند؟ گفتند: گذاشتیم تا فامیل نزدیکشان به مشهد بیایند، او را دفن کنیم.
گفتم: او را طواف داده‏اید؟ گفتند: آری.
آن روز چند مرتبه خبر گرفتم تا ببینم، چه می‏کنند. بالأخره شب که در دکان را بستم به صحن آمدم؛ دیدم جنازه را بیرون آورده‏اند و به طرف حرم می‏برند؛ من هم به جمع آنها پیوستم؛ جنازه را در محلی نهادند که من در خواب دیده بودم؛ یعنی در صحن نو، جلو ایوان طلا.
و افراد منتخب، برای بردن جنازه برای طواف همانها بودند،که در خواب دیده بودم. من هم برای بردن جنازه به داخل حرم، کفشهایم را بیرون آورده، با آنها رفتم.
از در پائین پای مبارک، جلو ضریح مطهر را که بر زمین نهادند، صدای همچون صدای خواب، با گوش خود شنیدم؛ که فرمودند
جنازه را به طرف بالای سر ببر؛ و بقیه جریان از زیارتنامه خواندن مرشد و نماز بر متوفی خواندن و خاک فرش بر جنازه تکاندن.مانند خواب، یکی یکی به من دستور دادند و انجام شد.(من دستور را می‏شنیدم؛ ولی آقا را نمی‏دیدم تا پشت پنجره فولاد که امر کردند؛ به حاجی مرشد بگو ذکر مصیبتی بکند؛ من گفتم و ایشان ذکر مصیبت کردند؛ تا اینجا مانند خواب، کاملاً مطابق بود؛ پس از آن جنازه را به طرف باغ رضوان بردند و در غرفه‏ای که قبلاً خریده بودند دفن کردند.
پس از دفن، من به یکی از آقایان گفتم: که یک ماه قبل چنین و چنان خوابی دیده‏ام؛ ایشان گفتند: آقا را می‏شناختی! گفتم:نه. وقتی خواب را نقل کردم، آن آقا، مرا در آغوش گرفت و بسیار گریست؛ و بعداً به حاضران علام کرد که ایشان خوابی درباره سید ابو العلی درچه‏ای زاده دیده‏اند که اکنون برای شما نقل می‏کنند؛ من هم بر اثر اصرار آنان، برایشان نقل کردم و حاضران بسیار گریستند.