شب چهاردهم ماه شوال سال 1343 هجری قمری زنی خدیجه نام، دختر مشهد یوسف تبریزی خامنه‏ای، از امراض مهلکه شفا یافت. مختصر جریان آن به شرح زیر است:
میرزاابوالقاسم خان (156)نقل کرد: شوهر آن زن حاج احمد تبریزی قالی فروش که در سرای محمدیه، حجره تجارت دارد. گفت: یک سال پس از ازدواج با این زن دچار بیماری شدیدی گردید؛ هر چه پزشکان کوشیدند، نتوانستند بیماری او را علاج و درمان کنند.
بطوری که به جای بهبود بیماری مرضش شدت بیشتری هم یافت تا چند روز قبل از شفا یافتن، طوری او را مرض حمله می‏گرفت که در شبانه روز دو ساعت بیشتر حالش خوب نبود؛ و قوای او به قسمی رو به تحلیل رفته بود که قدرت برخاستن نداشت، مگر به کمک دیگران.
چون در این روزها شنیدم که حضرت رضا علیه‏السلام باب مرحمت خاصه خود را به روی دردمندان گشوده است و چند نفر دردمند دیگر هم تاکنون شفا داده؛ به طمع افتادم و این زن را به همراه دو زن از خویشاوندانم با درشکه به حرم فرستادم که تا صبح بمانند شاید نظر مرحمتی کنند و او را شفا دهند؛ و خود برای پرستاری اطفال که به خاطر نبودن مادر، بی تابی می‏کردند؛ در خانه ماندم.
حتی وقتی که غذا برای اطفالم می‏آوردم گریه می‏کردند و می‏گفتند: غذا نمی‏خوریم، مادرمان را می‏خواهیم؛ خود هم با دیدن حال آنها نسبت به غذا بی‏اشتها شده بودم؛ به هر قسمی بود دخترم را خوابانیدم؛ ولی پسر بچه‏ام آرام نمی‏گرفت؛ لذا او را در بر گرفته، خواستم با او بخوابم؛ ناگه شنیدم که در خانه را به شدت می‏کوبند؛ با خود خیال کردم که زنم چون طاقت نیاورده است که در حرم بماند، بازگشته؛ ناراحت شدم. که عجب جنس قلبی است! طبق معروف که می‏گویند: مال قلب به صاحبش بر می‏گردد.
آمدم در را باز کردم دیدم حاج ابراهیم قالی فروش و چند نفر از خدام حرم به پای برهنه آمده‏اند و می‏گویند بیا خودت زوجه‏ات را از حرم، به خانه بیاور. حضرت رضا علیه‏السلام او را شفا داده است من اول باور نکردم؛ ایشان قسم یاد کردند که او سه ربع قبل از این شفا یافته است، لذا لباس پوشیده، با آنها مشرف شدم، زنم را سلامت یافتم؛ تقریباً چهار ساعت از شب گذشته بود که با نهایت شادی برگشتیم و اطفال از دیدن مادرشان بسیار شادمان شدند.
کیفیت شفای او:
خودش گفت: وقتی مرا به حرم مطهر بردند و به مسجد زنانه رساندند، فوراً مرض حمله مرا گرفت و بیهوش شدم؛ چون به حال آمدم زنهایی که در آنجا بودند گفتند: ما از این حال تو می‏ترسیم؛ به همین جهت مرا به نزدیک ضریح مطهر پشت سر مقدس بردند؛ من روسری خود را به ضریح بسته، با دل شکسته به زبان ترکی عرض کردم.
آقا می‏دانی چرا به این جا آمده‏ام؟ اگر مرا شفا ندهی از اینجا بیرون نمی‏روم؛ و سر به بیابان می‏گذارم. بیحال شدم و در عالم بیحالی سید بزرگواری را دیدم که عمامه سبز بر سر داشت، گمان می‏کردم از خدام حرم است به ترکی به من فرمود:
بوردان دورنیه اتور ماسان بردا بالا لاردن ایوده اغلولار. چرا اینجا نشسته‏ای؟ در حالی که بچه‏هایت در خانه گریه می‏کنند.
به زبان ترکی عرض کردم: آقا! از اینجا نمی‏روم؛ آمده‏ام شفا بگیرم اگر شفا ندهید، سر به بیابان می‏گذارم.
فرمود: گت گنه بالا لاردن اوده اغلولار.
برو به خانه که بچه‏ها گریه می‏کنند؛ عرض کردم: ناخوشم. فرمود: ناخوش دیرسن.مریض نیستی
تا این فرمایش را فرمود فهمیدم که هیچ دردی ندارم. آن وقت یقین کردم که آن شخص امام علیه‏السلام است، عرض کردم: می‏خواهم به شهر خود، نزد مادر برادرم بروم و خرجی راه ندارم خجالت می‏کشم به شوهر خود بگویم خرجی به من بده یا مرا ببرد.
آن حضرت به زبان ترکی فرمود: بگیر! نصف این را به متولی بده و هزار تومان بگیر برای دنیای خود و نصف دیگر را ذخیره آخرت خود کن؛ این را فرمود: و چیزی در دست راست من نهاد.
من انگشتهای خود را محکم روی آن نهاده؛ در این هنگام به حال آمدم و هیچ دردی در خود ندیدم شک ندارم که آن چیز میان دستم بود بعد از خوب شدن. از شوق برخاستم؛ خواهرم و آن زن دیگر که با من بودند تا فهمیدند که امام مرا شفا داده فریاد کردند که مریضه شفا داده شده است مردم بر سرم هجوم آوردند و لباسهایم را به عنوان تبرک پاره پاره کردند.
در این میان نفهمیدم که دستم باز شد و آن چیز مفقود گردید یا کسی از دستم ربود؛ شوهرش می‏گفت: چند مرتبه مرا در آن شب و روزش فرستاد که شاید آن مرحمتی پیدا شود؛ افسوس که پیدا نشد!(157)
ز آستان رضایم خدا جدا نکند - من و جدایی از این آستان خدا نکند
به پیش گنبد زرینش آفتاب منیر - ز رنگ زردی خود دعوی بها نکند
به صحن او نکند کس به دل هوای بهشت - مگر کسی که زروی رضا حیا نکند
ز درگه کرمش دست التجا نکشم - گدا که دامن صاحب کرم رها نکند
به نزد حق نبود هیچ طاعتی مقبول - از آن کسی که رضا را زخود رضا نکند
شها به زائر خود داده‏ای تو وعده لطف - کجا به گفته خود چون تویی وفا نکند