رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: هنگامی که خدای تعالی حضرت آدم ابوالبشر را آفرید و از روح خود در او بدمید، آدم به جانب راست عرش نظر افکند، آن جا پنج شبح غرقه در نور به حال سجده و رکوع مشاهده کرد. عرض کرد: خدایا، قبل از آفریدن من، کسی را از خاک خلق کرده‏ای؟ خطاب آمد: نه، نیافریدم. عرض کرد: پس این پنج شبح که آنها را در هیئت و صورت همانند خود می‏بینم چه کسانی هستند؟ خدای تعالی فرمود: این پنج تن از نسل تو هستند، اگر آنان نبودند تو را نمی‏آفریدم، نامهای آنان را از اسامی خود مشتق کرده‏ام (و من خود آنان را نامگذاری کرده‏ام)، اگر این پنج تن نبودند، نه بهشت و دوزخ را می‏آفریدم و نه عرش و کرسی را، نه آسمان و زمین را خلق می‏کردم و نه فرشتگان و انس و جن را.
منم محمود و این محمد است، منم عالی و این علی است، منم فاطر و این فاطمه است، منم احسان و این حسن است، و منم محسن و این حسین است. به عزتم سوگند، هر بشری اگر به مقدار ذره بسیار کوچکی کینه و دشمنی هر یک از آنان را در دل داشته باشد، او را در آتش دوزخ می‏افکنم... یا آدم، این پنج تن، برگزیدگان من هستند و نجات و هلاک هر کس وابسته به حب و بغضی است که نسبت به آنان دارد. یا آدم، هر وقت از من حاجتی می‏خواهی، به آنان توسل کن.
ابوهریره می‏گوید، پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در ادامه سخن فرمود: ما پنج تن کشتی نجاتیم، هر کس با ما باشد نجات یابد، و هر کس که از ما روگردان شود هلاک گردد. پس هر کس حاجتی از خدا می‏خواهد به وسیله ما اهل بیت از حضرت حق تبارک مسئلت نماید(7).