ام سلمه، همسر گرامی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‏کند: روزی فاطمه(سلام الله علیها) در حالی که ظرف سفالی در دستش و امام حسن (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) در کنارش بودند، به حضور پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد.
حضرت فرمود: پسر عمویت را نیز صدا کن بیاید.
علی (علیه السلام) آمد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) امام حسن (علیه السلام) را در زانوی راست و امام حسین (علیه السلام) را در زانوی چپ نشاند. علی (علیه السلام) و فاطمه (سلام الله علیها) یکی پشت سر و دیگری در جلو نشستند.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: بار الها! اینها اهل بیت من هستند، تمام پلیدها را از آنها بزدای و آنان را پاکیزه و منزه گردان.
و این مطلب را سه بار تکرار کرد.
ام سلمه می‏گوید: من در آستانه در بودم. گفتم: آیا من هم از آنها هستم؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: تو نیز شخص نیکو کردار هستی.
در خانه، غیر از آنها و جبرئیل کس دیگری نبود. آن گاه پیامبر عبای خیبری را روی آنها انداخت و پوشاند. خودش نیز با آنها بود.
سپس جبرئیل یک طبق انار و انگور آورد. اول پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خورد و آنها تسبیح گفتند. سپس امام حسن و امام حسین (علیه السلام) خوردند، باز هم انار و انگور تسبیح گفتند. علی (علیه السلام) نیز خورد و آن دو تسبیح گفتند. بعد یکی از اصحاب وارد شد و خواست از آنها بخورد. جبرئیل گفت: از این میوه‏ها فقط پیامبر و اولاد پیامبر و وصی او می‏خورند نه کس دیگر(15).