دیلمی در کتاب ارشاد القلوب از سلمان فارسی (ره) روایت کرده است:
روزی حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) در مسجد نشسته بود، ناگاه عباس، عم آن حضرت، داخل شد و سلام کرد و حضرت جواب او فرمود و او را مرحبا گفت.
پس عباس گفت: به چه سبب بر ما فضیلت یافته است علی بن ابی طالب، و حال آن که اصل ما یکی است؟ فرمود: ای عم! حق تعالی آفرید مرا و علی را در وقتی که نه آسمان بود و نه زمین، و نه بهشت و نه دوزخ، و نه لوح بود و نه قلم. چون حق تعالی خواست که ما را بیافریند، تکلم نمود به کلمه‏ای، و از آن نوری به هم رسید، پس کلمه دیگر فرمود و از آن وحی به هم رسید، پس آن نور را به آن روح ممزوج گردانید، پس من و علی را از آن نور و روح آفرید، پس از نور من عرش را بیرون آورد و من از عرش بزرگ ترم، و از نور علی آسمانها را بیرون آورد، پس علی جلیل‏تر و بزرگ‏تر است از آسمانها، پس بیرون آورد از نور حسن نور آفتاب را، و از نور حسین نور ماه را، پس ایشان بزرگ‏ترند از آفتاب و ماه. پس ملایکه تسبیح حق تعالی می‏کردند و می‏گفتند: سبوح قدوس، چه بسیار گرامی‏اند این نورها نزد حق تعالی.
چون حق تعالی خواست که امتحان کند ملایکه را، بر ایشان فرستاد ابری تاریک، و چنان فرو گرفت ملایکه را، که یکدیگر را نمی‏دیدند. ملایکه گفتند: ای خداوند ما و سید و بزرگ ما! روزی که ما را آفریده بودی، تا حال چنین حالتی مشاهده نکرده بودیم، پس از تو سؤال می‏کنیم به حق این نور که ظلمت را از ما دور گردانی. پس حق تعالی نور حضرت فاطمه(سلام الله علیها) را آفرید، مانند قندیلی و بر کنار عرش آویخت، و از نور آن آسمان‏های هفت گانه و زمین‏ها روشن گردید، و به این سبب فاطمه را زهرا نامیدند. پس ملایکه تسبیح و تقدیس حق تعالی کردند، و حق تعالی فرمود: به عزت و جلال خودم سوگند یاد می‏کنم که ثواب تسبیح و تقدیس شما را تا روز قیامت از برای محبان این زن و پدر او و شوهر او و فرزندان او قرار دادم(17).