چند روز از رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گذشته بود، مردی به در خانه فاطمه (سلام الله علیها) آمد و پس از شرفیابی به حضور آن حضرت، عرض کرد: آیا رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) چیزی نزد شما به یادگار گذاشته تا مرا از آن بهره‏مند سازی؟
فاطمه (سلام الله علیها) به یاد حدیثی از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) افتاد و به کنیز خود فرمود: این کنیز! آن صفحه نوشته را به این جا بیاور. کنیز به جست و جوی صفحه نوشته پرداخت، ولی آن را نیافت، و بازگشت و به فاطمه (سلام الله علیها) گفت: آن را نیافتم.
فاطمه (سلام الله علیها) به او فرمود: وای بر تو، برو آن را پیدا کن، که ارزش آن در نزد من هم طراز ارزش حسن و حسین (علیه السلام) است.
کنیز رفت و به جست و جوی دقیق پرداخت و سرانجام آن صفحه نوشته را در میان خاشاک پیدا کرد و به حضور حضرت زهرا (سلام الله علیها) آورد. نوشته آن صفحه عبارت از فرازهای زیر بود:
قال محمد النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): لیس من المؤمنین من لم یامن جاره بوائقه...؛ از مؤمنان نیست کسی که همسایه‏اش از آزار او در امان نیست، و کسی که ایمان به خدا و روز قیامت دارد، به همسایه‏اش آسیب نمی‏رساند، و کسی که به خدا و روز قیامت ایمان دارد، سخن نیک می‏گوید و یا سکوت می‏کند، خداوند انسان خیرخواه، بردبار و پاکدامن را دوست دارد، و انسان بد زبان و کینه توز و بسیار سؤال کننده (برای کمک مادی) را دشمن دارد، بدان که حیاء از ایمان است، و ایمان موجب ورود به بهشت می‏باشد، و ناسزاگویی از بی‏شرمی است و بی‏شرمی موجب ورود به آتش دوزخ می‏گردد(22).
به این ترتیب حضرت زهرا (سلام الله علیها) با توجه مخصوص به حفظ و احترام حدیث پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، آن را یافت و تقاضا کننده را از معنای بلند آن بهره‏مند ساخت(23).