فاطمه (سلام الله علیها) زندگی و غذای ناگوار و لباس درشت بافت و خشن را تحمل می‏کرد و تنها خدا و روز قیامت را در نظر می‏آورد.
در حدیثی از سوید بن غفله آمده که علی(علیه السلام) به پیشامدی سخت گرفتار شد. فاطمه (سلام الله علیها) به نزد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) رفت و در زد. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: من احساس می‏کنم محبوبم بر در ایستاده است. ای ام ایمن! برخیز و بنگر.
پس ام ایمن در را گشود، فاطمه به خانه پیامبر قدم نهاد. پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) خطاب به او فرمود: تاکنون در چنین هنگامی نزد ما نمی‏آمدی؟!
فاطمه (سلام الله علیها) گفت: ای رسول خدا! خوراک فرشتگان در نزد خدای چیست؟
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: حمد و ثنای خداست.
پس فاطمه عرض کرد: خوراک ما چیست؟
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: سوگند به آن که جانم به دست اوست، در خانه آل محمد یک ماه است که آتشی بر افروخته نشده. اینک پنج کلمه که جبرئیل به من آموخته است، به تو یاد می‏دهم. فاطمه (سلام الله علیها) گفت: ای رسول خدا، این پنچ کلمه کدام است؟
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: یا رب الاولین و الاخرین، یا ذا القوة المتین، یا راحم المساکین و یا ارحم الراحمین.
فاطمه (سلام الله علیها) بازگشت. همین که چشم علی(علیه السلام) به او افتاد، گفت: مادر و پدرم به فدایت. ای فاطمه! چه خبری آوردی؟
گفت: برای کاری دنیایی رفتم و برای آخرت بازگشتم.
علی(علیه السلام) به او فرمود: آنچه پیش روی داری، بهتر است؛ آنچه پیش روی داری، بهتر است(26).