پس از هجرت به مدینه و ساختن مسجد، پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و اصحاب خانه‏های خود را در اطراف آن ساختند و هر کدام از خانه‏ها دری به مسجد داشت که از همان درها وارد مسجد می‏شدند.
روزی جبرئیل بر رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) نازل شد و گفت: خدایت امر کرده است که همه باید درهای خصوصی به سوی مسجد را ببندند، مگر علی (علیه السلام) و فاطمه(سلام الله علیها).
سبط الجوزی می‏نویسد:
این عمل سر و صدایی در میان عده‏ای پدید آورد و گمان کردند این استثنا از جنبه عاطفی است، رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) همه را گرد آورد و آن گاه برای روشن شدن اذهان خطبه‏ای ایراد نموده، فرمود: من از جانب خود هرگز دستور باز ماندن و بسته شدن دری را نداده‏ام، بلکه این امری بود از جانب خدا، و من هم از آن پیروی کردم(29).