امیرالمؤمنین(علیه السلام) می‏فرماید:
از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) معنای آیه شریفه فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه را سؤال کردم. حضرت فرمود: هنگامی که خدای تعالی آدم را در هند و حوا را در جده فرود آورد. (بر حضرت آدم مدتها گذشت که اشک غم بر چهره می‏ریخت) تا این که خدای تعالی جبرئیل را بر او نازل کرد و فرمود: یا آدم، آیا من تو را به دست (قدرت) خود نیافریدم؟ آیا از روح خود در تو ندمیدم؟ و آیا ملایک را به سجده کردن بر تو فرمان ندادم؟ و آیا حوا را کنیز خودم را به تو تزویج نکردم؟ حضرت آدم عرض کرد: بلی. خطاب آمد: این گریه مداوم تو از چیست؟ عرض کرد: خدایا، چرا گریه نکنم، که از جوار رحمت تو رانده شده‏ام. خدای متعال فرمود: اینک فراگیر این کلمات را که به وسیله آن، خدا توبه تو را قبول می‏کند و گناهت را می‏بخشد؛ بگو یا آدم:
پاک و منزهی تو؛ نیست خدایی جز تو؛ بد کردم و به خود ستم روا داشتم؛ پس به حق محمد و آل محمد مرا ببخش؛ به درستی که این تویی که بسیار بخشنده و مهربان هستی.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در پایان سخن فرمود: این است آن کلماتی که خدای تعالی به حضرت آدم آموخته است.
گویی خدای تعالی حضرت آدم را با این کلمات گران قدر تسلی داده است که: اگر از جوار رحمت من دور شده‏ای، اینک ارزش فرا گرفتن این کلمات گران قدر، عوض، هم سنگ و برابر جوارحمان، و هم طراز فردوس و جنان است، و جبران آن نعمتی است که از آن محروم شده‏ای(30).