شیخ بزرگوار، مجلسی (ره) در جلد ششم بحارالانوار، از کتاب خصال، از امام صادق(علیه السلام) نقل می‏فرماید:
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به منزل آمدند، در حالی که عایشه فاطمه زهرا(سلام الله علیها) را مخاطب قرار داده و فریاد می‏زد:
والله، ای دختر خدیجه! تو خود را به خاطر مادرت از ما برتر می‏دانی و بر ما می‏بالی و حال آن که او هیچ برتری بر ما نداشت و مانند ما بود.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) این سخن را شنیدند و هنگامی که بانو فاطمه(سلام الله علیها) پدر را دیدند، گریستند.
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) سؤال فرمودند: چه چیز تو را به گریه افکنده دختر جان؟
فاطمه(سلام الله علیها) عرض کرد: عایشه از مادرم نام برده و او را خفیف نموده و من هم گریه کردم.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) غضبناک شده، فرمودند: ای حمیراء بس کن و دست بردار! خدای تعالی به زنی که فرزند زیاد بزاید برکت عنایت فرموده و خدیجه، که درود خدا بر وی باد، برای من فرزندان پاکی مانند عبدالله و قاسم و رقیه و ام‏کلثوم و زینب را به دنیا آورده، ولی تو کسی هستی که خدایت عقیم کرده و برای من فرزندی نزاده‏ای(35)