حضرت فاطمه (سلام الله علیها) خطاب به شوهر بزرگوارش علی(علیه السلام) فرمود:
ای ابوالحسن! بدان که خداوند نور مرا آفرید و آن تسبیح گوی خداوند بزرگ بود. آن گاه آن را در یکی از درختان بهشتی به ودیعت گذارد و آن درخت درخشید. هنگامی که پدرم وارد بهشت شد، خداوند به آن حضرت الهام کرده دستور داد که میوه آن درخت را بچین و در داخل دهان خود بچرخان. حضرت این کار را انجام داد و آن گاه خداوند مرا در صلب پدرم رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به ودیعت سپرد و بعد به خدیجه منتقل کرد و او هم مرا بر زمین نهاد و من از آن نورم. آنچه را که بوده و هست و هنوز نیامده است می‏دانم. ای ابوالحسن! مؤمن به نور خدا می‏نگرد(72).