روزی رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) نشسته بود، فاطمه (سلام الله علیها) نزد آن حضرت آمد و رنگ مبارک او از گرسنگی متغیر گردیده بود.
حضرت فرمود: نزدیک من بیا.
چون فاطمه (سلام الله علیها) نزدیک آن حضرت رفت، دست مبارک خود را بر سینه آن جناب نهاد. هنوز آن بانو کودک بود، پس گفت:
اللهم مشبع الجوعة و رافع الضیعة اشبع فاطمة بنت محمد؛ خداوندا، ای سیرکننده گرسنگان و بلند کننده زیردستان! فاطمه را گرسنگی مدار.
چون دعای حضرت تمام شد، گونه فاطمه (سلام الله علیها) از زردی به سرخی مایل گردید؛ گویا خون بر روی مبارکش جاری می‏شد.
پس فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: بعد از آن هرگز گرسنگی نیافتم(119).