احمد بن یوسف دمشقی در کتاب خویش به نام اخبارالدول و آثار الأول چنین روایت می‏کند:
در خبر آمده است: زمانی که پدر بزرگوارش، او (فاطمه) را به شوهر داده و مالی اندک را به عنوان صداق تعیین فرمود، عرض کرد: ای رسول خدا، دختران مردم نیز شوهر کرده و مقدار کمی به عنوان صداق بر ایشان تعیین می‏گردد، پس فرق بین من و آنان چیست؟ امیدوار و خواهانم که مهریه را به علی(علیه السلام) برگردانی و از خدای تعالی بخواهید که مهریه مرا شفاعت گناهکاران از امت تو قرار دهد.
پس جبرئیل نازل شد و با وی کاغذ کوچکی از حریر بود که در آن نوشته شده بود: خدای تعالی مهریه فاطمه را شفاعت گناهکاران از امت پدرش قرار داده و به همین علت زمانی که ایشان در حال احتضار بودند، وصیت فرمودند که آن کاغذ کوچک را روی سینه شان در زیر کفن قرار دهند. این وصیت عمل شد و فاطمه زهرا(سلام الله علیها) فرمودند: به هنگامی که در قیامت برانگیخته شدم، این کاغذ را به دست می‏گیرم و از گناهکاران امت پدرم شفاعت می‏کنم.
در این حدیث همان گونه که می‏بینید، از آنچه که به فاطمه زهرا(سلام الله علیها) از عظمت شخصیت و علو همت و مرتبت بلند و بی‏حد و جلالت قدر عنایت گردیده، حکایت می‏کند؛ زیرا این بزرگوار از پدر ارجمندش می‏خواهد از خدا بخواهد که به عنوان مهریه و صداق، این حق عظیم، یعنی شفاعت، را در قیامت به او اعطا فرماید و پروردگار مهربان هم در خواست رسول خویش را اجابت فرموده و حاجت وی را برآورد و آن نامه را به وی عنایت فرمود و صدیقه طاهره نیز آن سند را به هنگام حاجت، یعنی در قیامت، آشکار خواهد فرمود.
صفوری در نزهة المجالس نقل می‏کند که نسفی گوید:
فاطمه زهرا(سلام الله علیها) از پدر بزرگوارش رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در خواست نمود که صداق وی را شفاعت برای امت او قرار دهد و این بانوی بزرگوار زمانی که بر صراط آیند، صداق خویشتن را طلب کنند(130).