یکی از منافقان مدینه حضرت امیر مؤمنان (علیه السلام) را در خواستگاری از فاطمه زهرا (سلام الله علیها) ملامت کرد و گفت: یا علی! تو معدن فضل و ادب و شجاع‏ترین مبارزان عرب هستی؛ چرا زنی خواستی که چاشتش به شب نمی‏رسد؟! اگر دختر مرا می‏خواستی، چنان می‏کردم که از در خانه من تا در خانه تو شتر پر از جهاز دختر من بودی.
حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرمود: این کار به تقدیر است نه به تدبیر، الحکم لله العلی الکبیر ما را به مال و متاع دنیای غدار نظر نیست. مقصود، رضای حق تعالی است؛ تفاخر ما با اعمال است، نه با اموال؛ و مباهات ما به کردار است، نه به درهم و دینار.
چون علی(علیه السلام) رضای خود را به حکم قضا ظاهر کرد، ندایی به وی رسید: علی! سر بردار تا قدرت حق را ببینی و جهاز دختر محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) را بنگری.
حضرت سر بالا کرد، از بالای سر خود تا عرش خدا حجابها دید در نوردیده و در زیر عرش میدانی وسیع به نظرش آمد. تمام آن میدان پر از ناقه‏های بهشتی بود، بار آنها در و گوهر و مشک عنبر و بر هر شتری کنیزکی چون مهر تابان و زمام هر شتری به دست غلامی چون سرو خرامان؛ ندا می‏کردند: هذا جهاز فاطمة بنت محمد المصطفی؛ این جهاز فاطمه دختر پیغمبر خاتم است.
مرتضی علی(علیه السلام) از مشاهده آن حال خوشنود و به حجره فاطمه (سلام الله علیها) آمد جناب فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: اگر چه سرزنش منافقان را درباره ما شنیدی، اما جهاز ما را به عین عیان دیدی(133).