ابن قتیبه از نویسندگان و مورخین اهل سنت در کتاب الامامة و السیاسة (ج 1، ص‏12) می‏نویسد:
علی بن ابی‏طالب(علیه السلام) شبها که می‏شد، فاطمه(سلام الله علیها) را بر مرکبی سوار می‏کرد و به مجالس انصار مدینه می‏برد و فاطمه(سلام الله علیها) را به یاری شوهر خود می‏خواند و از آنها کمک خواهی می‏نمود، ولی آنان در پاسخ فاطمه(سلام الله علیها) می‏گفتند: ای دختر رسول خدا! بیعت ما با این مرد(یعنی ابوبکر) پایان پذیرفته، و اگر شوهر و پسر عم تو پیش از ابوبکر به نزد ما آمده بود، ما کسی را بر او ترجیح نمی‏دادیم و با او بیعت می‏کردیم!
علی بن ابی‏طالب(علیه السلام) که این گفتار را می‏شنید، به آنها می‏فرمود: آیا جایز بود که من جنازه پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را در خانه‏اش روی زمین گذارده و دفن نکنم و برای منازعه بر سر خلافت بیرون آیم؟ (و آیا چنین انتظاری از من داشتید)؟
سخن که به این جا می‏رسید، فاطمه(سلام الله علیها) می‏گفت: ابوالحسن کاری را که شایسته بود انجام داد و آنها نیز کاری کردند که مورد بازخواست خدای تعالی قرار خواهند گرفت(151).