پس از ایراد خطبه فدکیه، دختر رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) روانه منزل خویش می‏شود. امیرالمؤمنین(علیه السلام) در انتظار است. فاطمه(سلام الله علیها) وارد خانه می‏شود و خطاب به همسرش می‏گوید: ای پسر ابی‏طالب! مانند جنینی که در شکم پرده‏نشین است، پرده به خود پیچیده و خود را در آن نهان کرده‏ای و مانند شخص متهم در کنج خانه نشسته و خانه‏نشین شده‏ای. تو همانی که از این پیش در کارزار می‏تاختی و دلاوران و جنگاوران را به کام مرگ می‏انداختی، اکنون چه شد که پرهای مرغان بی‏بال و پر بر سرت ریخته و بیچاره‏ات کرده است.
اینک پسر ابی‏قحافه عطیه پدر را از کفم ربود و ذخیره اطفالم را گرفت، آشکارا با من ستیز می‏کند، کار به جایی رسید که این مردم (فرزندان قیله: انصار) دست یاری از من برداشته‏اند و قبیله مهاجر رشته پیوند مرا بریدند، جماعت از من چشم پوشیدند، کسی نیست که او را منع کرده و از من حمایت و دفاع نماید، با خشم و غضب رفتم و با ذلت و خواری برگشتم. تو نیز خود را در تنگنای خواری انداخته و نیرویت را به کار نمی‏بری، گرگان را از هم می‏دریدی، اینک مگسان تو را از هم می‏درند. من از گفتن، خودداری نکردم و از در باطل بیرون نشدم، ولی نیروی اجرای حکم حق را نداشتم، ای کاش پیش از این می‏مردم و این خواری و بی‏ارجی را نمی‏دیدم. عذر خواه من اینک از تو، خدای من است، چه تقصیر کار در حق من باشی، و چه حامی من باشی.
آه! که من در هر طلوعی شیونی دارم و در هر غروبی شیونی دیگر از تو، پناهگاه من مرد و آن که بازویم بود سست شد. شکایتم را به سوی پدرم و دادخواهی را به پروردگارم وامی‏گذارم. بار خدایا! نیروی تو از همه افزون است و شمشیر عذاب و کیفر تو تیزتر است.
امیرالمؤمنین(علیه السلام) لب به سخن گشود و آغاز به سخن کرد(154):
ویل و وای از تو مباد، ویژه دشمنانت باشد، بر من خشم مگیر ای دختر برگزیده موجودات و یادگار نبوت! در کار دین سستی نکردم و از حد توانایی تخطی ننمودم. اگر تو نظر به روزی داری، رزق تو تضمین شده و کفیل تو تضمین شده است، و آنچه از برای تو تهیه شده است بهتر از آنچه از تو قطع شده است می‏باشد، پس بگو: حسبی الله؛ خدا مرا بس است.
فاطمه فرمود: حسبی الله خدا مرا بسنده کرده است و سکوت فرمود(155).