روزی علی(علیه السلام) فرمود: فاطمه جان! آیا غذایی هست که بیاوری؟
پاسخ شنید: سوگند به آن که حق تو را بزرگ شمرده، سه روز است که غذای کافی در منزل نداریم و سهم خود از همان مقدار ناچیز را هم به شما بخشیدم و خود گرسنگی را تحمل نمودم.
علی(علیه السلام) می‏گوید: چرا به من خبر ندادی؟
زهرا(سلام الله علیها) می‏گوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) مرا نهی نمود که چیزی از تو بخواهم، و به من سفارش نمود:
دخترم چیزی از پسر عمویت درخواست مکن. اگر چیزی برای تو آورد، بپذیر، والا تو درخواست چیزی نداشته باش(158).
و آن جا که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) می‏دید علی(علیه السلام) و فاطمه(سلام الله علیها) جز پوستی که شبها بر آن بخوابند و روزها با آن شتر خود را علف دهند، چیز دیگر ندارند، به دخترش فرمود: دخترم! صبر و تحمل داشته باش، زیرا موسی بن عمران ده سال با همسرش زندگی کرد و فرشی جز یک قطعه عبای قطوانی نداشتند(159).