شیخ مفید(ره) در ارشاد می‏گوید:
چون پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) حضرت علی بن ابی‏طالب(علیه السلام) را به غزوه ذات السلاسل فرستاد، او را عصابه‏ای بود که در روز بسیار سختی (مثل جهاد) به سر می‏بست. علی(علیه السلام) به منزل آمد و آن را از فاطمه طلبید.
فاطمه(سلام الله علیها) گفت: قصد کجا دارید؟ پدرم شما را به کجا روانه کرده؟
علی(علیه السلام) فرمود: پدرت مرا به وادی رمل مأمور نمود (چون لشکر کفر هم سوگند شده بودند که پیغمبر و علی را از بین بردارند).
فاطمه(سلام الله علیها) غمگین شد و از محبت بر علی(علیه السلام) گریست.
در خلال این حال رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) رسید، چون فاطمه(سلام الله علیها) را به آن حال دید، گفت: ای فاطمه! می‏ترسی که شوهرت کشته شود، لذا گریه می‏کنی، نه والله! تا خدا نخواهد، کشته نگردد.
علی(علیه السلام) عرض کرد: یا رسول الله! راضی نباش (دریغ مدار) که من به بهشت نروم(160).