فاطمه(سلام الله علیها) گفت: ای ابوالحسن! من از پدرم شنیدم که می‏فرمود: اشک، خشم خداوند را خاموش می‏کند و قبر باغی از باغهای بهشت نخواهد بود، مگر هنگامی که بنده از ترس خدا گریه کند و خداوند عزیز جبار می‏داند که من با این اشکها از خوف خدا می‏گریم.
علی(علیه السلام) گریست. فاطمه(سلام الله علیها) از اشکهای آن حضرت گرفته و بر چهره خود کشیده گفت: ای ابوالحسن! اگر غمگینی در بین امت گریه کند، خداوند آن امت را مورد بخشایش خود قرار می‏دهد. پسر عمویم! تو غمگین و محزونی و من اشک چشم تو را به صورت می‏کشم تا مشمول رحمت خدا شوم(166).