حضرت فاطمه(سلام الله علیها) فرمود: ای سلمان! وای بر آنان! می‏خواهند فرزندانم حسن و حسین را یتیم کنند. به خدا سوگند، ای سلمان از درب مسجد به جایی نمی‏روم تا این که پسر عمویم را با چشمان سالم ببینم.
سلمان نزد حضرت علی(علیه السلام) برگشته و فرمایش حضرت زهرا(سلام الله علیها) را بازگو کرد. علی(علیه السلام) از جا حرکت کرده و از مسجد بیرون آمد.
هنگامی که چشم حضرت به امیرالمؤمنین(علیه السلام) افتاد، خود را بر شانه‏های آن حضرت آویخت و فرمود: روحم فدای روح تو و جانم سپر بلای تو باد ای ابوالحسن! اگر در شرایط خوب باشی من با تو هستم و اگر در شرایط بدی باشی من نیز با تو هستم. هر دو با هم گریستند. درود و رحمت خداوند بر آنان باد(167).