بسیار می‏شد که با مناجاتها و گریه‏های شبانه مادر، بچه‏ها از خواب بیدار می‏شدند. امام حسین(علیه السلام) می‏گوید:
در یک شب جمعه دیدم مادر در محراب عبادت ایستاده و تا طلوع صبح در رکوع و سجده بود و همه را دعا می‏کرد. گفتم: مادرم! چرا برای خود چیزی نخواستی؟ گفت: پسرجانم! اول همسایه، بعد خودت(176).
زهرا(سلام الله علیها) در هنگام غروب نمی‏گذاشت بچه‏ها بخوابند و اگر در خواب بودند، آنها را بیدار می‏کرد که آن وقت، وقت استجابت دعاست. و همچنین در شبهای قدر آنها را با غذای سبک دادن بیدار نگاه می‏داشت(177).
او بچه‏ها را زیاد به یاد حضرت رسول(صلی الله علیه و آله و سلم) می‏انداخت(178) و به سفارش پدرش بچه‏ها را دسته گل می‏دانست و آنها را برای یاد گرفتن قرآن و دعا به نزد او می‏فرستاد(179).