پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به همراه عده‏ای از یاران عزم سفر به منطقه‏ای دور از مدینه کرد. پس اسباب مسافرت را جمع کرده، به راه افتادند. ساعتها پشت سر هم گذشت، ولی از بدی حادثه به آب و آبادی نرسیدند.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) که مشاهده تنشنگی کودکان آزارش می‏داد، حسن و حسین(علیه السلام) را به پیش رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آورد و گفت: اینها کودک هستند و تاب تشنگی ندارند.
پیامبر نگاهی به آن دو کرد و متوجه شدت تشنگی آنها شد. حسن را در بغل گرفت و زبان در کامش نهاد آن گاه حسین را خواست و چنین کرد و به این ترتیب هر دو سیراب شدند.(185)