زمانی که این آیه شریفه بر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نازل شد:
و ان جهنم لمو عدهم اجمعین لها سبعة ابواب لکل باب منهم جزء مقسوم؛ و دوزخ، میعادگاه همه آنهاست! هفت در دارد، و برای هر دری، گروه معینی از آنها تقسیم شده‏اند(205)!.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) با شنیدن این آیه به شدت گریه کرد؛ به گونه‏ای که از گریه آن حضرت، اصحاب نیز گریستند، هر چند کسی نمی‏دانست جبرئیل چه چیز بر او نازل کرده است و کسی نیز نمی‏توانست در آن حال با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) سخن بگوید. چون پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از دیدن فاطمه (سلام الله علیها) خوشحال می‏شد، برخی از اصحاب به سراغ آن حضرت رفتند (تا با آمدنش گریه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) تمام شود) آنها فاطمه (سلام الله علیها) را در حال آسیاب کردن جو یافتند که می‏فرمود: آنچه نزد خداست برتر و ماندگارتر است؛ بر او سلام دادند و جریان گریه پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) را به عرض او رساندند.
حضرت زهرا (سلام الله علیها) به خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رسید و گفت: پدر جان! فدایت شوم، چه چیز باعث گریه تو شده است؟
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) آیاتی را که جبرئیل(علیه السلام) بر وی نازل کرده بود، قرائت فرمود.
صدیقه طاهره (سلام الله علیها) چون آیات عذاب را شنید، با رو به زمین افتاد، در حالی که زیر لب زمزمه می‏کرد: وای! وای بر کسی که داخل آتش جهنم گردد(206).