حضرت آیة الله مرعشی نجفی - اعلی الله مقامه - می‏گوید:
در راه زیارت عسکریین(علیه السلام) (امام هادی و عسکری) و در جاده‏ای که به امامزاده سید محمد(علیه السلام) منتهی می‏شود، راه را گم کردم و در اثر شدت تشنگی و گرسنگی از زندگی مأیوس شده، به حالت بی‏هوشی روی زمین افتادم. ناگهان چشم باز کردم، دیدم سرم در دامن شخص بزرگواری است. آن شخص به من آب گوارایی داد که مانندش را در عمر خود نچشیده بودم. بعد از آن، سفره‏اش را باز کرد، و در میان آن دو یا سه عدد قرص نان بود که از آنها نیز خوردم. آن گاه به من فرمود: ای سید، قصد کجا را داری؟ گفتم: حرم مطهر سید محمد. فرمود: این حرم سید محمد است. نگاه کردم، دیدم در زیر بقعه سید محمد قرار داریم، در حالی که من در قادیسه گم شده بودم و مسافت زیادی بین آن جا و حرم امامزاده سید محمد وجود دارد. در مدتی که با آن شخص بزرگوار بودم، بهره‏های فراوانی نصیبم شد و مرا به انجام چندین عمل سفارش کرد؛ از جمله: تلاوت قرآن کریم... و تسبیح فاطمه زهرا (سلام الله علیها) و... ولی به ذهنم خطور نکرد این آقا کیست! مگر زمانی که از نظرم غایب شد(225).