محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری از پدرش، از علی بن محمد بن سالم، از محمد بن خالد از عبدالله بن حماد بصری از عبد الله بن عبد الرحمن اصم از مسمع بن عبدالملک از ابی‏عبدالله نقل کرده که آن جناب فرمودند:
امام حسین(علیه السلام) را مادر گرامی شان حمل می‏کردند. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) او را گرفته و فرمودند: خدای متعال کشندگان تو را لعنت کند، حق تعالی کسانی که جامه از تن تو بیرون می‏آورند را لعنت نماید، خدا بکشد آنان را که یکدیگر را علیه تو کمک می‏کنند، و بین من و آنان حکم بنماید.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) عرض کردند: ای پدر! چه می‏فرمایید؟
حضرت فرمودند: دخترم! مصیبت هایی که بعد از من و تو به او می‏رسد و اذیت‏ها و ظلم‏ها و مکرها و تعدی هایی که متوجه‏اش می‏گردد، به یاد می‏آورم، او در آن روز در میان جمعی از مردان، که جملگی همچون ستارگان درخشاننده بوده و به طرف مرگ و کشتن حرکت می‏کنند، گویا اکنون لشکرگاه آنها را دیده و به جایگاه و محل دفن ایشان می‏نگرم.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) عرض کردند: ای پدر! جایی که توصیف می‏فرمایید در کجا واقع است؟
حضرت فرمودند: مکانی است که به آن کربلا می‏گویند و آن زمین برای ما و امت موجب اندوه و بلاست. بدترین افراد امت من بر ایشان خروج می‏کنند. اگر تمام اهل آسمانها و زمین شفیع یک نفر از این گروه شرور باشند شفاعتشان پذیرفته نشود و به طور قطع تمام آنها در جهنم جاوید خواهند بود.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) عرض کردند: پدر! این طفل کشته خواهد شد؟
حضرت فرمودند: بلی، دخترم! پیش از او کسی این طور کشته نشده که آسمانها و زمین و فرشتگان و حیوانات وحشی و ماهی‏های دریا و کوهها برایش گریه کنند. اگر این موجودات مأذون بودند، پس از شهادت این طفل هیچ نفس کشی روی زمین باقی نمی‏ماند و گروهی از دوستان ما خواهند آمد که در روی زمین کسی از آنها اعلم به خداوند نبوده، و کوشاتر در اقامه حق ما از آنان نمی‏توان یافت و روی زمین احدی غیر از ایشان نیست که مورد التفات و توجه باشد، ایشان چراغ‏های فروزانی بوده که در ظلمات جور و ستم می‏درخشند ایشان شفعای دیگران بوده و در فردای قیامت بر حوض من وارد خواهند شد، هنگامی که بر من وارد شوند، به وسیله سیما و چهره‏شان می‏شناسمشان و اهل هر دینی پیشوایان خود را طلب نموده و ایشان ما را طالب بوده و غیر ما را طلب نمی‏کنند. ایشان باعث قوام و استوار بودن زمین می‏باشند، به برکت آنها باران بر زمین می‏بارد(243).