از امام صادق(علیه السلام) روایت شده که رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: وقتی که روز قیامت می‏شود، برای فاطمه (سلام الله علیها) قبه‏ای از نور برپا می‏کنند، آن گاه امام حسین(علیه السلام) می‏آید، در حالی که سر مبارک خود را در دست گرفته است، چشم فاطمه که به او می‏افتد، فریادی از دل پر درد بر می‏آورد که از سوز آن هر فرشته مقرب و پیغمبر مرسل و هر بنده با ایمان گریان می‏شود.
و در روایت دیگر به سند و هر بنده با ایمان گریان می‏شود.
و در روایت دیگر به سند معتبر از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده است:
هنگامی که قیامت می‏شود، فاطمه (سلام الله علیها) با جمعی از زنان شیعه خود به محشر می‏آید، به او می‏گویند: داخل بهشت شو، می‏گوید: نمی‏روم، تا ببینم بعد از من با فرزندانم چه کرده‏اند؟ به او می‏گویند: در میان محشر نگاه کن. وقتی نگاه می‏کند می‏بیند، امام حسین (علیه السلام) با بدن بی سر ایستاده، فریاد بر می‏آورد و من از فریاد او فریاد می‏زنم و تمام فرشتگان نیز فریاد می‏کشند، در این وقت حق تعالی به خاطر ما عقاب خود را لازم می‏دارد و فرمان می‏دهد به آتش که آن راهبهب می‏گویند و هزار سال آن را افروخته‏اند تا سیاه شود و هیچ وقت نسیمی به آن نوزیده و غمی از آن بیرون نرفته که قاتلان حسین و کسانی را که به عترت پشت کرده و قرآن را برای ظلم کردن و تجاوز وسیله قرار داده‏اند برباید. وقتی کشندگان امام حسین (علیه السلام) و متمسکین به قرآن تنها داخل آتش می‏شوند و آتش خروش بر می‏آورد، آنها فریاد می‏زنند: خدایا، چرا ما را از بت پرستان زودتر داخل جهنم کردی؟ از طرف خدا جواب می‏آید: برای این که هر کس ندانسته بدی کند، مثل آن که می‏داند نیست. من یعلم لیس کمن لایعلم(246).