یحیی برمکی گفته است: من با جابر برای زیارت امام حسین(علیه السلام) به طرف کربلا حرکت کردیم. شب نوزدهم از ماه صفر به یک فرسخی کربلا فرود آمدیم. همسر من (خدیجه) در خیمه خود بود، من و جابر در گوشه‏ای با یک دیگر گفت و گو داشتیم که فردا به کربلا رفته و مراسم سوگواری برپا می‏کنیم. در این میان صدای همسرم (خدیجه) به گریه و ناله بلند شد، رفتم ببینم چه خبر شده، دیدم با موی پریشان و اشک ریزان و ناله و افغان است.
پرسیدم چه شده؟
گفت: اکنون فاطمه زهرا(سلام الله علیها) را در عالم رؤیا با جامه سیاه و چهار هزار حوریه و لوای عزا دیدم که وارد صحرای کربلا شدند، به محضی که نظر فاطمه زهرا به قبر مظلوم کربلا افتاد، چنان ناله از دل بر آورد که زمین و آسمان به لرزه در آمد و با صدای بلند می‏فرمود: ای شهید مادر، ای غریب مادر، ای مظلوم مادر، و ای مقتول بی‏یار و یاور! یک یک مصایب فرزندش را می‏شمرد و ندبه می‏کرد و همه را به گریه در آورد. سپس به حوریه‏ای فرمود: برو به مدینه به پدرم بگو: فاطمه کنار قبر حسین آمده، چون فردا روز اربعین است می‏خواهد لوای عزا بر پا بدارد و منتظر شما است. به حوریه دیگر فرمود: برو به نجف، علی را خبر کن. سپس دوباره خود را روی قبر فرزندش انداخت و ناله سر داد. مرد محاسن سفیدی با مردی دیگر ظاهر شدند و از پی آن دو جوان سبزپوش آمد، از حوریه‏ای پرسیدم: ایشان کیستند؟ گفت: اولی رسول خدا، دومی علی مرتضی، سومی امام مجتبی.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) نزدیک فاطمه زهرا(سلام الله علیها) آمد و تسلی می‏داد و می‏فرمود: ای نور دیده! این قدر ناله مکن که ساکنان آسمانها به خروش آمدند. فاطمه زهرا(سلام الله علیها) بر اثر حزن شدیدی که داشت جواب نداد، رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به علی(علیه السلام) فرمودند: یا علی! شما دخترم را تسلی دهید و ایشان به امام حسن (علیه السلام) فرمودند که مادر را تسلی دهد. امام حسن محتبی (علیه السلام) نزد مادر آمد و گفت: السلام علیک یا اماه! من فرزند دلبندت حسن هستم که جگرش از زهر جفا پاره پاره شده از تو می‏خواهم که ناله نکنی و سر از روی قبر برادرم برداری، چرا که خلق عالم را بی‏قرار کردی. آن گاه سر از قبر برداشت، شیشه‏ای پر آب در دست داشت، به او داد و فرمود: ای فرزند این شیشه را نگاه دار که اشک چشم عزاداران حسینم هست. سپس رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) با ارواح تمام انبیاء و اولیاء و زنان با ایمان به فاطمه زهرا(سلام الله علیها) سلام کردند و در برابر او صف کشیده و مشغول عزاداری شدند(250).