از سید علی حسینی حکایت شده که گفته است:
من در مشهد مقدس، مجاور بارگاه علی بن موسی الرضا بودم. یکی از رفقا در روز عاشورا در مورد شهادت امام حسین (علیه السلام) سخن می‏گفت. رسید به این جا که امام باقر(علیه السلام) فرمودند: هر کس که در عزای امام حسین(علیه السلام) گریه کند، هر چند به قدر بال پشه‏ای باشد، خداوند گناهان او را می‏آمرزد؛ گر چه به اندازه کف دریاها باشد.
یکی از حضار منکر این مطلب شد و گفت: این حدیث صحیح نیست، عقل آن را نمی‏پسندد.
بحث زیادی بین ما و او شد، مجلس به هم خورد، همه متفرق شدند و او هم چنان بر انکار خود اصرار داشت!
روز بعد پیش ما آمد و از گفته خویش پشیمان شده بود و تعریف کرد که شب گذشته در عالم رؤیا دیدم، قیامت برپا شده، زمین هموار، نامه‏های اعمال باز، جهنم افروخته، بهشت زینت کرده شده و... تشنگی بر او غلبه کرده و او در طلب آب است.
به راست و چپ التفات نموده و حوض کوثر را دیده که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و علی مرتضی (علیه السلام) و فاطمه زهرا(سلام الله علیها) با حزن و اندوه در کنار آن قرار دارند. جلو رفته، پس از سلام از فاطمه زهرا(سلام الله علیها) آب طلبیده، آن بزرگوار با نگرانی به او نگاه کرده و فرموده‏اند: تو فضیلت گریه کردن بر فرزندم حسین را انکار می‏کنی(252)؟!...