مردی از اهالی بحرین می‏گوید: من خیلی راغب شنیدن مصایب و مراثی امام حسین (علیه السلام) بودم. شب و روز در مجالس سوگواری آن حضرت شرکت می‏کردم و هیچ امری نمی‏توانست مرا از رفتن به مجالس عزای اباعبدالله(علیه السلام) باز دارد.
یک سال شب نهم محرم، آن قدر در مصیبت آن حضرت گریستم که خسته شده و در کناری نشستم. خواب چشمانم را فرا گرفت. در خواب دیدم در باغ بزرگی مثل باغهای بهشت قرار دارم، انواع و اقسام اشجار دیده می‏شود و مرغان بر سر شاخه‏ها مانند مادر بچه مرده نوحه می‏کنند! گفتم: سبحان الله این مرغان چرا این طور ناله می‏کنند؟! با خود گفتم: این ناله‏ها نیست مگر به خاطر مولایم حسین(علیه السلام). به ناگاه صدای گریه‏ای شدید به گوشم رسید که نزدیک بود دلم شکافته شود. چند قدم به دنبال صدای گریه رفتم، کنار حوضی رسیدم، دیدم بانویی کنار حوض نشسته، پیراهن سفید پاره پاره‏ای در دست دارد و خون آن را می‏شوید! و به آثار جراحات نگاه می‏کند و می‏گرید؛ چنان که نزدیک است از گریه‏اش آسمان منش شود و بر زمین فرود آید! می‏گفت: پدر جان! ببین این امت با ما چه کردند؟ تا من به دنیا بودم حق مرا ضایع کردند و پهلویم را شکستند و ارث مرا گرفتند.
سپس مصایب ابن عمش را بیان داشت تا آن جا که گفت: اینها بس نبود که حسینم را کشتند و... بعد فرمود: فرزندم! چرا از نام خود خبر ندادی؟ شاید جد و پدر تو را نمی‏شناختند که با لب تشنه شهیدت کردند؟
ناگاه در طرف مشرق بدن بی‏سری را دیدم که می‏گفت: به حق خودت مادر جان! من جد و پدر خودم را معرفی کردم، مقام مرا ملاحظه نکردند، آب فرات را به رویم بستند، خود و اهل بیتم را تشنه گذاشتند!
من قدم پیش نهاده و سلام کرده و عرضه داشتم: این پیراهن پاره پاره و خونین و این بدن بی‏سر کیست؟! ناله‏ای جانسوز از دل برآورد و فرمود: من مادر این شهید مظلومم، من دختر پیغمبر این امتم، من مادر حسینم که امت جدش او را کشتند و...
ناگاه دیدم بانوان چندی سر از جانب اشجار، مانند آفتابی که طلوع کند، مویه کنان آمدند و اطراف آن بدن بدون سر نشستند. من از پیراهنی که آن بانو می‏شست سؤال کردم و ایشان فرمود: پیراهن پسرم حسین است که در روز عاشورا پوشیده بود. گفتم: با آن چه کار می‏کنی؟ فرمود: این پیراهن وسیله گریه من است تا روزی که آن را در دست گرفته و در عرصه محشر بایستم و به پروردگارم از ستم بنی امیه شکوه کنم. هیچ فرشته مقرب و پیغمبر مرسلی نماند، مگر روی بر خاک نهند؛ چرا که در آن روز سرم برهنه و آلوده خونی است که از گلوی این تن بی‏سر روان است و خدا از خشم من خشمگین شده و همه ظالمان به ما خانواده را جمع خواهد کرد و زبانه آتش آنها را فرا گیرد.
عرض کردم: ای سیده من! پدرم نوحه خوان فرزندت حسین بود، خدا با او چه کرد؟
فرمودند: کاخی در مقابل کاخهای ما دارد.
عرض کردم: کسی که در عزای شما بگرید و از مالش در عزای حسین(علیه السلام) صرف کند و در غم او بی‏خوابی کشیده و در حاجت عزادارانش بکوشد و در راه او تشنگان را آب دهد و به دشمنانش لعنت کند چیست؟
فرمودند: بهشت است. همه این کارها کمک به ماست و مژده و بشارت بده به کسانی که به این امور مشغولند که در بهشت همسایه ما خواهند بود به حق پدرم و شوهرم و فرزندم که روز قیامت تا کودکی از آنها بیرون باشد به بهشت نخواهم رفت، این پیغام را به آنها برسان. الحمدلله رب‏العالمین(253).