محمد بن عبدالله، از پدرش، از علی بن محمد بن سالم، از محمد بن خالد، از عبدالله بن حماد بصری، از عبدالله بن عبدالرحمن اصم، از عبدالله بن مسکان، از ابوبصیر نقل کرده که وی گفت:
محضر مبارک امام صادق (علیه السلام) بوده و برای آن جناب سخن می‏گفتم در این هنگام یکی از فرزندان حضرت داخل شد.
امام (علیه السلام) به او فرمودند: بارک الله! و او را به سینه خود چسبانده و وی را بوسیده و فرمودند:
خدا ذلیل کند کسانی را که شما را ذلیل کنند و انتقام کشد از آنان که به شما ظلم کنند، و خوار کند افرادی را که شما را خوار کنند، و لعنت کند اشخاصی را که شما را می‏کشند و خدا ولی و حافظ و ناصر شما باشد، زنان و انبیاء و صدیقین و شهداء و فرشتگان آسمان بسیار بر شما گریستند.
سپس آن حضرت گریسته و فرمودند:
ای ابوبصیر! هر گاه به بچه‏های امام حسین (علیه السلام) می‏نگرم به واسطه مصیبت و ظلمی که به پدرشان و خودشان شده است، حالتی به من دست می‏دهد که قابل کنترل نیست.
ای ابوبصیر! فاطمه (سلام الله علیها) بر آن حضرت گریست و ضجه زده و به دنبال آن جهنم فریادی کشید و جیغی زد که فرشتگان حافظ و نگهبان بر آن، صدای گریه دوزخ را شنیدند و سریع آماده شدند آن را کنترل کنند، زیرا خوف آن بود که از درون دوزخ آتش زبانه کشید یا دود آن بیرون رفته و اهل زمین را بسوزاند. لذا تا مادامی که دوزخ گریان و نالان است، فرشتگان حافظ آن را مهار کرده و به جهت خوف و هراسی که بر اهل زمین دارند آن را محافظت نموده و درب‏های آن را محکم بسته‏اند، ولی در عین حال دوزخ ساکت و آرام نمی‏شود، مگر صدای فاطمه (سلام الله علیها) آرام گردد.
ای ابوبصیر! دریاها نزدیک بود شکاف برداشته، در نتیجه برخی در بعضی دیگر داخل شوند و قطره‏ای از آب دریاها نیست، مگر آن که فرشته‏ای بر آن موکل است، لذا هر گاه فرشته موکل بانگ دریا و خروش آن را بشنود، با زدن بالش خروش و طغیان را خاموش و ساکت می‏کند و آنها را حبس و نگاه داشته تا بر یک دیگر داخل و وارد شوند و این نیست، مگر به خاطر خوف و هراس بر دنیا و آنچه در آن و کسانی که بر روی زمین می‏باشند و پیوسته فرشتگان از روی شفقت و ترحم به واسطه گریستن دریاها می‏گریند و خدا را خوانده و به جانبش تضرع و زاری نموده و اهل عرش و اطراف آن نیز جملگی در تضرع و ناله‏اند. صداهای فرشتگان بلند است که به خاطر خوف و هراس بر اهل زمین همواره حق تعالی را تقدیس و تنزیه می‏نمایند و اگر احیاناً صدای آنها به زمین برسد، اهل زمین به فریاد آمده و کوهها قطعه قطعه شده و زمین اهلش را می‏لرزاند.
ابوبصیر می‏گوید: محضر مبارک امام (علیه السلام) عرضه داشتم: فدایت شوم این امر بسیار عظیم و بزرگ است!
حضرت فرمودند: از این عظیم‏تر غیر آن، خبری که نشنیده‏ای، می‏باشد. سپس فرمودند: ابوبصیر! آیا دوست نداری در زمره کسانی باشی که حضرت فاطمه (سلام الله علیها) را کمک می‏کنند؟
ابوبصیر می‏گوید: وقتی امام (علیه السلام) این کلام را فرمودند، به طوری گریه به من دست داد که قادر بر سخن گفتن نبودم و چنان بغض گلویم را می‏فشرد که توانایی بر تکلم نداشتم. سپس حضرت به پا خاسته و به نمازخانه تشریف بردند و به خواندن دعا پرداختند.
پس از مجلس حضرت با چنین حالی برخاسته و بیرون آمدم پس نه طعام خوردم و نه خوابیدم و صبح روز بعد را با حالی ترسان روزه گرفته تا آن که محضر مبارکش دوباره مشرف شدم. پس وقتی آن جناب را ساکن و آرام دیدم، من نیز آرام گرفتم، از این که عقوبت و بلایی بر من نازل نشده، حق تعالی را حمد و ستایش نمودم(258).