فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در کنار بستر پدر نشسته بود و اشک می‏ریخت. پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) دست او را گرفت و به سینه خود چسبانید و مدتی بی‏حال شد.
فاطمه زهرا (سلام الله علیها) سرش را جلو برد و گفت: یا ابتاه! جوابی نیامد.
عرض کرد: جان من به فدایت، سخنی بگو.
پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) چشمش را باز کرد و فرمود: دخترم! گریه مکن، زیرا همه ملایکه با تو گریه می‏کنند.
سپس دست مبارکش را به صورت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) کشید و اشکش را پاک کرد و به او بشارت داد و فرمود: اول کسی که از اهل بیت من به من ملحق شود، تو هستی. و عرض کرد: خدایا، فاطمه را در دوری از من صبر بده. و ای فاطمه! وقتی روح مرا قبض کردند، بگو: انا لله و انا الیه راجعون(266).