رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در آخرین شب زندگی‏اش، علی، فاطمه و حسنین (علیه السلام) را نزد خویش خواند و در گوش فاطمه (سلام الله علیها) رازها گفت. سپس علی (علیه السلام) را فرا خواند و در حالی که گریه می‏کرد، فرمود: علی جان! گریه‏ات برای چیست؟ اینک هنگام فراق و جدایی من و تو رسیده است، اما گریه و اندوهم برای تو و دخترم فاطمه است، چرا که پس از من حقوق شما را ضایع نمایند.
آن گاه به فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: پدرت به قربانت! به خدا سوگند که خدایم انتقام تو را خواهد گرفت و با خشم تو خشم می‏گیرد.
علی (علیه السلام) می‏فرماید: فاطمه آن چنان می‏گریست که احساس کردم آسمان و زمین برایش می‏گریند. من صدای گریه ملایکه را می‏شنیدم و بدون تردید جبرئیل در آن موقعیت حساس پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را تنها نگذاشته بود.
آخرین لحظه‏های حیات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرا رسید، فرمود: یا علی! مرا در خانه‏ام به خاک بسپار و مراسم غسل و کفن و نمازم را بر پای نما(267).