جابر انصاری می‏گوید: هنگام وفات رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فاطمه (سلام الله علیها) کنار بستر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بود، و با اندوهی جانکاه می‏گفت: وا کرباه لکربک یا ابتاه! آه و فغان از رنج و مصیبت تو ای پدر جان!.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: پس از امروز، پیامبر دیگر غمی ندارد. ای فاطمه! نباید در وفات پیامبر گریبان چاک کرد و سیلی به صورت زد و واویلا گفت، ولی تو همان سخنی را بگو که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در مرگ پسرش ابراهیم گفت: دیدگان اشک می‏ریزند و دل به درد می‏آید، ولی سخنی نمی‏گویم که پروردگار را به خشم آورد، و ما در مصیبت تو ای ابراهیم اندوهناکیم(269).