عمر عده‏ای از طلقا و منافقین را جمع کرده و به سوی خانه امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) آمدند و با در بسته مواجه شدند و فریاد کشیدند: یا علی! از خانه بیرون بیا، که خلیفه رسول خدا، تو را می‏خواند، ولی آنان در را به روی آنها باز نکردند. پس آنان هیزم آوردند و در پای در خانه نهادند و آتش تهیه کردند تا در خانه را بسوزانند.
عمر فریاد کشید: به خدا قسم اگر در را باز نکنید، آن را آتش می‏زنم.
فاطمه (سلام الله علیها) دانست که آنها تصمیم دارند خانه را بسوزانند، حرکت کرد و در را گشود. همین که در را گشود، جمعیت او را به عقب راندند و فاطمه (سلام الله علیها) بین در و دیوار واقع شد، و سپس بر سر امام ریختند و گریبان وی را گرفتند و در حالی که او را به زمین می‏کشاندند به سوی مسجد بردند.
فاطمه (سلام الله علیها) بین آنها و همسرش حایل شد و گفت: به خدا قسم نمی‏گذارم که پسر عمویم را به زور به مسجد ببرید...
جمعیت که چنین دیدند امام را رها کردند. عمر به قنفذ دستور داد که با تازیانه فاطمه (سلام الله علیها) را بزند. قنفذ پشت و پهلوی فاطمه (سلام الله علیها) را به تازیانه گرفت تا اثر آن در جسم شریفش پیدا شد، و این ضربت بیشترین تأثیر را در افتادن جنین او، که پیامبر او را محسن نام نهاده بود، داشته است(293).