مروان بن عثمان گوید: چون مردم با ابی‏بکر بیعت کردند، علی(علیه السلام) و زبیر و مقداد داخل منزل حضرت فاطمه (سلام الله علیها) شدند و از بیرون آمدن خودداری نمودند. عمر بن خطاب گفت: خانه را به روی آنان آتش زنید. در این هنگام زبیر شمشیر به دست بیرون شد، ابوبکر گفت: این سگ را بگیرید، مهاجمان به او حمله آوردند، پای زبیر لغزید و به زمین خورد و شمشیر از دستش افتاد، ابوبکر گفت: شمشیر او را به سنگ بزنید، و آن را به سنگ کوبیدند تا شکست.
علی بن ابی‏طالب(علیه السلام) از منزل به سوی دهات نجد بیرون شد و در راه با ثابت بن قیس بن شماس بر خورد کرد. ثابت گفت: یا اباالحسن چه شده؟ فرمود: می‏خواهند خانه‏ام را بر من آتش بزنند و ابوبکر بر فراز منبر نشسته و مشغول بیعت گرفتن از مردم است، و نه از این حمله‏ها جلوگیری می‏کند و نه محکوم می‏نماید. ثابت گفت: هرگز دست از تو برندارم تا در راه دفاع از تو کشته شوم.
پس با هم به مدینه بازگشتند. چون به منزل رسیدند، دیدند فاطمه (سلام الله علیها) کنار درب خانه ایستاده و خانه از مهاجمان خالی شده است و آن حضرت صدا می‏زند: هرگز قومی را زشت بر خوردتر از شما سراغ ندارم، شما پیکر رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) را نزد ما رها ساخته و میان خود مصمم شدید که حکومت را تنها از آن خود بدارید و ما را به امارت نگمارید، و هیچ از ما در این‏باره نظر خواهی نکردید و به سر ما آوردید آنچه آوردید و هیچ حقی برای ما در نظر نگرفتید(296)!