امام صادق(علیه السلام) فرمود: وقتی علی(علیه السلام) را از خانه‏اش بیرون آوردند، تمام بانوان بنی هاشم از خانه‏ها بیرون آمدند تا نزدیک قبر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رفتند.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) صدا زد: پسر عمویم را آزاد کنید، قسم به خداوندی که محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را به حق مبعوث نمود، اگر او را رها نکنید، مویم را پریشان می‏کنم، و پیراهن پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را بر سرم می‏افکنم، و در درگاه خدا ناله می‏کنم. ناقه صالح پیغمبر در پیشگاه خدا، گرامی‏تر از فرزندان من نیست.
سلمان می‏گوید: نزدیک فاطمه (سلام الله علیها) بودم، سوگند به خدا دیدم که پایه دیوارهای مسجد رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از زمین جدا و گشوده می‏شود، که اگر کسی خواسته باشد می‏تواند از زیر آن عبور نماید. نزدیک رفتم و عرض کردم: ای بانوی بزرگوار و ای سرور من! خداوند پدرت را مایه رحمت جهان قرار داد، شما سبب عذاب مردم نشوید.
فاطمه (سلام الله علیها) به خانه خود مراجعت نمود، و شکاف مسجد به هم پیوست، به طوری که غبار از پایه مسجد برخاست و در بینی ما رفت(299).