از رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) به بعد، فاطمه زهرا(سلام الله علیها) را کسی خندان و گشاده رو ندید و به همین حالت تا زمانی که در قید حیات بود، از غم پدر گریان بود. رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) آن قدر بر دختر گرامی‏اش گران تمام شد، که وقتی نگاه مبارکش بر محراب و منبر و جای اذان پیامبر افتاد، بی‏هوش بر زمین افتاد.
زنان به سرعت به سوی وی دویدند و آب به صورت مبارکش پاشیدند تا به هوش آمد. آن گاه بر خاست و فرمود: پدرجان! بعد از تو از دنیا نفرت دارم، تا زمانی که نفس دارم، برای تو گریه خواهم نمود. پدرجان! شوق من نسبت به تو پایانی ندارد و حزن و غم من بعد از تو به آخر نمی‏رسد(303).