امام صادق(علیه السلام) فرمود: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و مسلمان از جنگی بر می‏گشتند در منزلی فرود آمدند و غذا خوردند. جبرئیل فرود آمد و فرمود: ای محمد! برخیز و سوار شو.
حضرت، سوار شد و جبرئیل با او بود. به وسیله طی الارض به فدک رسید. هنگامی که اهل فدک شنیدند سواری به طرف آنها می‏آید، خیال کردند دشمن، آنها را غافلگیر کرده، لذا درهای شهر را بستند و کلیدها را به پیرزنی که در بیرون شهر زندگی می‏کرد، سپردند و به بالای کوهها پناه بردند. جبرئیل نزد پیرزن آمد و کلیدها را از وی گرفت و دروازه‏های شهر را باز کرد و پیامبر را در خانه‏های آنها گردانید. جبرئیل فرمود: یا محمد! این جا را خداوند از آن تو قرار داده است؛ چون مسلمین جنگ نکردند و خدا آن را به تو بخشید. جبرئیل پیامبر را در خانه‏ها و کوچه‏های آنها گردانید و درها را بست و کلیدها را به پیامبر سپرد.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز آن را در غلاف شمشیرش قرار داد. سپس سوار شد و باز هم زمین زیر پای او پیچیده شد و به یارانش ملحق گردید و هنوز آنها برنخاسته بودند. حضرت فرمود: به فدک رفتم و خداوند آن را به من بخشید.
منافقین به حضرت، کنایه و طعنه زدند.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:این هم کلیدهای آن.
بعد سوار شدند و به مدینه برگشتند.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نزد حضرت فاطمه (سلام الله علیها) رفت و فرمود: دخترم! خدا فدک را به پدرت بخشیده و به او اختصاص داده است و مسلمان را در آن سهمی نیست. هر چه می‏خواهی درباره آن انجام بده. چون من به مادرت خدیجه، مهرش را مقروض بودم. فدک را عوض مهر مادرت به تو می‏دهم. از آن تو و فرزندانت باشد. بعد پوستی را خواست و خطاب به علی (علیه السلام) فرمود: بنویس، رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فدک را به دخترش فاطمه بخشید.
علی (علیه السلام)، غلام پیامبر و ام ایمن شاهد این جریان بودند. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در مورد ام ایمن فرمود: ام ایمن اهل بهشت است.
اهل فدک با حضرت بر بیست و چهار هزار دینار در سال، صلح کردند(309).